Jaweeeeeel vaarwel

Na de prachtige Isadou tour was de vakantie voor Ezra en mij helaas voorbij en begonnen we maandag weer met werken. Mijn ouders waren gelukkig zo goed ingeburgerd dat we ze met een gerust hart alleen op pad konden laten gaan.
Ondertussen was mijn vader met zijn altijd drukke ondernemersgeest bezig ‘gaten in de Surinaamse markt’ te ontdekken. Dag in dag uit hoorden we niets anders dan: ”Hier zou je toch een business in dit en dat moeten beginnen, dan loop je helemaal binnen!” Ik weet natuurlijk dondersgoed dat dit is wat hij zei, maar hij eigenlijk probeerde te zeggen dat hij liever in Suriname bij zijn allerliefste kindje blijft. Net als mijn moeder die maar bleef roepen dat het eten hier zo lekker is, en de zon zo heerlijk schijnt. Wat ze eigenlijk zei was dat ze liever bij haar leukste dochtertje wilde blijven. Ik begrijp het hoor! Laat daar geen misverstand over bestaan, maar dat was nou eenmaal de bittere realiteit.

Vrijdagavond, de laatste avond van mijn ouders in Su en het 1jarig jubileum van Brez, gingen we een sunset dolphin tour doen. Om 4 uur vertrokken we vanaf de Leonsberg pier samen met 2 Yanks, 2 homoseksuele Canadezen en een oma. Het feest kon beginnen…
De gids deed zijn best de stemming er goed in te brengen door het grootste deel van de tour te whats appen met z’n minnaressen (of misschien ook wel minnaars), net als de ‘bootsman’ die zo nu en dan wat gas gaf terwijl het verveeld aan het ‘snaken’ was op z’n Nokia3310 of belde met zijn moeder om zijn wensen voor het avondeten door te geven.
Ondertussen zwommen een paar dolfijnen rond de boot, maar ook zij waren inmiddels besmet met het Surinaamse ‘no spang’ virus, waardoor we weinig van ze hebben kunnen zien. Gelukkig kregen we nog wel een ingesealed werkstuk over dolfijnen van het kleine neefje van de gids, waarin stond hoe lang de gemiddelde dolfijn wordt en andere boeiende feitjes.
We waren blij dat we na een uur aanmeerden bij een toeristisch dorpje aan de andere kant van de Suriname rivier waar we werden ontvangen met een koude Surinaamse bitterbal, taaie baka bana en een loempia gevuld met ondefinieerbare kots. Het was ook erg aardig van de gids dat we nog een half uurtje mochten rondlopen in het dorp waar alles was uitgestorven en er meer afval en troep dan mensen te zien was.
Om 7 uur werden we weer afgezet bij de Leonsberg pier en konden we gelukkig weer naar huis. Voor de mensen die denken dat ik nu vergeet te vertellen over de prachtige zonsondergang, die was er niet.
Nu kan je denken dat we allemaal gewoon erg verdrietig waren vanwege het naderende afscheid van de oude Edelsteinen in Su. Waarschijnlijk was dat het ook….

De laatste dag hebben we nog even gechillt bij het zwembad van Torarica, waarna het helaas echt tijd was om afscheid te nemen. Bij het vliegveld aangekomen namen we eerst nog een drankje. Nog voordat deze op was kwam een steward naar ons toe met de boodschap dat m’n ouders door de douane moesten. De scans voor de handbagage waren namelijk uitgevallen, waardoor iedereen eerder door de douane moest om niet in tijdnood te komen. Met tranen in onze ogen namen we afscheid. De afgelopen 18 dagen waren fantastisch! Met een volle koelkast, een volle tank, een volle buik, een volle 'kledingkast' en een overvol hart lieten me ouders ons achter. Heel erg bedankt voor alles! Tot gauw!