Bonsjoer

Het weekend van 23 november hadden we semi-spontaan besloten met onze trouwe Frits naar Frans Guyana te gaan. Het organiseren ging weer lekker op z'n Brez' (allemaal last minute). Een aantal dagen voor vertrek kwamen we er achter dat het consulaat van Suriname in Cayenne op maandag 25 november gesloten zou zijn vanwege onafhankelijkheidsdag in Su. We MOESTEN naar het consulaat om Suriname weer in te kunnen komen. De extra dagen vrij regelen op het werk was gelukkig geen probleem. De echte stress kwam pas later.

Donderdagavond (twee dagen voor vertrek) besloten we na de overheerlijke roti van Chris Frits de Vitz van een Franse verzekering te voorzien. Aangekomen bij Assuria moesten we eerst op een bel drukken, zodat het personeel de deur voor ons kon openen. 6 medewerkers keken elkaar hoopvol aan. "Doe jij open? Ga jij deze lastige bakra's helpen?" Het duurde wat ons betreft net iets te lang voordat de deur uiteindelijk werd geopend. Eenmaal binnen vroegen wij de Surinaamse medewerkster de verzekering voor ons op te maken. Als goed voorbereide bakra's hadden we in razend tempo de benodigde stukken onder haar neus geschoven en keken we hoopvol haar kant op. Ze ging druk aan de slag. Ik keek Ezra tevreden aan en we lachten stiekem, dit loopt op rolletjes! We werden verhuisd naar de kassa. Het pinapparaat was voorzien van een mega maestro logo, pinnen met de Rabobank leek ons geen probleem. 'U kunt alleen in euro's en dollars betalen' zei het meisje achter de kassa ons. Nog beter! Geen wisselkoers! 'Mogen we pinnen?' vroeg ik haar. 'Dat kan, maar met deze pas wordt het wel omgerekend naar SRD mevrouw.' Dit gaat tegen alle logica in, meen je dit? Je kan alleen in euro's of dollars betalen, maar het wordt in elk geval omgerekend naar SRD, tenzij je contant betaalt?! Enigszins verbaasd gingen we na druk overleg akkoord met de regeling. De tot nu toe soepele operatie sloeg opeens om in een ware nachtmerrie. Van enge meneer A, van wie we de auto hadden gekocht, hadden we blijkbaar niet alle papieren ontvangen. (Je weet wel, die griezel uit de blog: 'Keuvelen in Pims stulp') Er zat niets anders op dan de beste man te bellen en de volgende ochtend vroeg met hem af te spreken. 'Ergens tussen 8 en 9 op de Indira Ghandiweg' (letterlijk de andere kant van de stad) Dit is weer een lekkere, typisch Surinaamse afspraak. Het Hollandse bloed stroomt nog steeds door onze aderen, dus om 10 voor 8 de volgende morgen reden wij op deze weg en belden de heer A voor een ontmoetingsplek. Bij de Roopram (roti keten) spraken we af waar hij zijn hermafrodiete kind (Ezra denk dat het een jongen was, maar volgens mij was het toch echt een wat mannelijk uitgevallen dame) naartoe stuurde om ons de papieren te overhandigen. Ik was allang blij dat ik me niet in de achterbak hoefde te verstoppen voor de seksistische opmerkingen en angstaanjagende blikken van de engerd die we inmiddels al twee maanden hadden ontweken.
Herman de hermafrodiet kwam enkele minuten later op een brommer aansukkelen. Met een korte vreugdedansje namen wij de laatste papieren in ontvangst. Later op de dag stapten we met goede moed het Assuria kantoor wederom binnen. We stonden na gisteren blijkbaar bekend als vriendelijke bakra's en werden dus direct geholpen. Na het afgeven van de stukken ging de mevrouw wederom aan de slag. Vanwege heersende printerproblemen duurde de aanvraag wat langer. Ongeveer 45 minuten later liepen we als trotse eigenaren van een verzekerde Frits de zaak uit.

De volgende morgen verliep soepel, voor Ezra tenminste. Om half 5 ging de wekker. Ik ging snel douchen en stond na de warme goedemorgen-waterval ietwat in de stress de laatste dingen in te pakken. Ezra volgde mijn voorbeeld en kwam een aantal minuten later de stomende badkamer uit. Mijn god wat voelt 20 graden koud aan!!!!!
Voor vertrek perste ik nog een verse sinaasappelsap voor ons beiden. Ezra stond inmiddels onschuldig te pingelen op z'n gitaar en vertelde me dat het al 10 voor 5 was en we dus wel moesten opschieten. "Gast!! Ga helpen dan!!" De welbekende vakantiestress speelde parten. Geïrriteerd stopte ik alle bagage op m'n rug en over m'n schouder. Rolde de trolley achter me aan en smeet de spullen in de auto. Ezra was zich van geen schuld bewust en startte met een grijns de motor. De paniek sloeg toe en ik besefte me dat ik te veel op m'n moeder lijk. "We zijn iets vergeten, ik voel het." Wanneer wij met het gezin op vakantie gingen probeerde m'n vader haar na deze angstige opmerking altijd gerust te stellen door te zeggen dat we alleen de paspoorten nodig hebben. "De rest kunnen we altijd op plaats van bestemming nog aanschaffen." De roze blosjes op m'n wangen van de stress werden vuurrood, DE PASPOORTEN! Ik sprong de auto uit om deze uit de la te pakken. Hoe kon ik zo stom zijn?!

Inmiddels reden we naar de winkel van Slimbouw om Ezra's camera te halen, welke hij de vorige avond vergeten was mee te nemen.... (Ik zeg niks.....) halverwege zag ik Ezra's geschrokken hoofd. "M'n broek waar m'n portemonnee in zit ligt nog in het appartement." We hadden beide onze joggingbroek aangetrokken, omdat het zo 'koud' was en Ezra was vergeten z'n spijkerbroek met portemonnee in de auto te leggen. Ondertussen begon ik het alleen nog maar meer benauwd te krijgen. De pont van Albina naar St. Laurent vertrok vandaag maar 1 keer, namelijk om half 9. Als we deze zouden missen moesten we tot de volgende dag tot 16.30 wachten voor er weer een ging....

Fitz werd op de staart getrapt richting de Bosjebrug, vanaf daar was het ongeveer 125 kilometer rechtdoor. Dit verliep allemaal bijzonder voorspoedig en binnen no-time boekten we onze waggi over een strakke asfaltweg. Na een uurtje over deze mooie nieuwe snelweg begonnen we ons toch af te vragen waarom zo veel mensen mopperden over de slechte weg naar Albina. Het antwoord lag om de hoek. Een doodlopende snelweg ging over in een rood modderpad vol kuilen. Zonder aarzeling sloegen we het pad in en ontweken als ware professionals de gaten. Op het moment dat we gingen navragen of we goed reden vertelde een vriendelijke Surinamer ons dat we rechts moesten terwijl hij druk naar links gebaarde. Welke van de twee het nou was bleef onduidelijk.

We reden vrij snel Albina binnen waar we na 4 keer verkeerd gewezen te zijn en 33839 boze gezichten richting ons bij de douane aankwamen. De Albinezen /Albinaërs waren niet erg vriendelijk voor ons, en dan druk ik mij zacht uit. Ik word altijd zo verdrietig van gemene mensen, dus was alles behalve in m'n sas op dat moment. Eenmaal de douane gevonden werden onze paspoorten gecontroleerd. Dit gebeurde ook weer erg typisch. De man keek ongeïnteresseerd en verveeld de andere kant op. Deed zijn uiterste best zich vooral niet in te spannen en gaf ons na enkele minuten de paspoorten weer terug. We waren precies op tijd en konden vrijwel direct de pont oprijden.

De overtocht van 10 minuten bracht ons in Frans-Guyana. Na Frits afgeladen te hebben pakte ik de uitgeprinte Google Maps route erbij en begeleidde ik Ezra naar Cayenne. Het zou natuurlijk te mooi zijn als dit echt zo soepel ging als het klinkt, dus reden we minimaal 5 keer verkeerd en heen en weer. In St. Laurent opende Ezra z'n raampje en vroeg ik z'n beste Frans hoe we op de N1 konden komen die ons naar Cayenne zou brengen. De man wees naar ons Surinaamse nummerbord en zei met een Frans accent:"Jullie spreken toch gewoon Hollands?!" Goddank kon de man ons dus de route aanwijzen en begrepen we het ook nog eens! Onderweg sloegen Ezra en ik elkaar bont en blauw. In Nederland doen we altijd het Twingospel, waarbij je de ander mag slaan als je een Twingo spot. Je zult begrijpen dat ons geluk in dit Franse departement, vol Twingo's, niet op kon.

Bij de autopapierencontrole onderweg voelde het weer alsof ik met m'n ouders, Le, Lies en de caravan achter de auto naar Frankrijk ging. Die rot Fransen blijven toch hetzelfde, zelfs in Frans Guyana! Ze deden of ze geen woord Engels spraken, en brabbelden gigantisch snel in het Frans iets waarvan we geen idee hadden waar het over ging. De enige Franse woorden die ik ken zijn croissant en soixante neuf, maar daar kom je blijkbaar niet ver mee als het gaat om verzekeringspapieren...

Na 5 uur gereden te hebben over de doodstille Frans Guyaanse snelweg waren we eindelijk in Cayenne, waar we minstens een half uur de stad hebben doorgereden om het hotel te vinden. Ook hier sprak niemand een woord Engels. Ik herkende de woorden à gauche en à droit die mevrouw Slettenhaar (ja zo heette ze écht) me ooit leerde op de middelbare school.
Toch begon ik het idee te krijgen dat de Cayannezen er een spel van probeerden te maken en ze ons expres stuk voor stuk een andere kant opstuurden of andere woorden voor links en rechts gebruikten dan de hiervoor genoemde termen. Uiteindelijk vonden we het en lachten we onschuldig toen we beseften dat we hier al een aantal keren langs waren gereden...

Voor het reserveren van een kamer in het Central Hotel had ik gemaild met een meneer die in het Engels terug mailde. Het kwam dus ook als een verrassing dat de chagrijnige Fransman achter de receptie na m'n eerste lettergreep in het Engels al riep: "Je ne parle pas anglais!!" Ah, gaan we het zo spelen? Prima! Dan doen we de check in toch in het Nederlands. Bij elke Franse spraakwaterval moest ik me inhouden om niet met een grijns en een vriendelijke stem te zeggen: 'Ja zeker je bent een ongastvrije klootzak en ik zal er alles aan doen om te zorgen dat jij je baan verliest' (soms lijk ik dan weer te veel op m'n vader) Ik bleef beleefd en deed het niet, tot grote opluchting van Ezra.

We namen een heerlijke warme douche van leidingwater, rustten een half uurtje uit op het grote, zachte bed en besloten daarna een kop koffie te drinken. Ik moet toegeven, dit was de beste koffie in weken! Dit cafe beviel ons zo goed dat we de rest van de middag en avond hier zijn gebleven. Moe maar voldaan vielen we om 9 uur al in slaap.

Wordt vervolgd....