Met de benenwagen

Lievebeste lezers,

Voor jullie aan dit leesavontuur beginnen eerst een opmerking. Jullie zitten nu voor de een-na-laatste Suriname blog. Ik hoop dat het leesplezier na deze klap niet onverminderd is. Niet alleen aan de blogs komt een einde, zo ook ons Suriname avontuur. Dit begon vorige week opeens realiteit te worden. In onze eerste week kochten we Frits. Deze prachtige gouden Toyota Yaris heeft ons ongeveer 11.000 trouwe kilometers door de Surinaamse straten gebracht. In Frans-Guyana onderging Frits een operatie omdat de Fransen Diesel blijkbaar Gasole noemen. De accu van Frits had een chemische reactieziekte waardoor opeens de accupool afbrak. Maar buiten deze twee ongemakken om heeft hij nooit een seconde geklaagd. De louche autoverkoper had aangeboden het nobel ros van ons terug te kopen. Vol goede moed ging ik op de bewuste dinsdagmorgen naar Lelydorp om Frits tegen een dikke winst te verkopen. Niets bleek minder waar, de handelaar deed een bod dat 42% lager was dan waar we Frits voor gekocht hadden. Niet alleen hij zag weinig brood in het statusblik, verschillende dealers boden de helft. Toen ik eenmaal een geschikte koper had gevonden en bezig was met de overdracht bleek dat hij in dollars dacht en ik in euro's, dus ook dit was geen goede deal. Met de rode vlekken in onze nekken besloten we het internet maar eens te proberen. En ja hoor. Binnen 2 uur was de auto afgerekend en reed de nieuwe (trotse) eigenaar Frits van onze oprijlaan af. Met een tas vol dollars en een zakdoek in onze handen namen we afscheid. En zo kwam het besef.... Het einde is in zicht.

Dit gaat, als ik eerlijk mag zijn, met gemengde gevoelens. Enerzijds is het vreselijk jammer het eigen bedrijf, lekkere eten, fantastische weer, goedkope eten, goede baan van Britt, exotische maaltijden, snelle Frits en degelijke afhaalmenu's achter te laten. Maar aan de andere kant worden zowel Britt als ik het vechten een beetje zat. En dat betekent niet dat wij elk weekend de Badr Hari uit staan te hangen in Torarica of Jawa, maar om je zaakjes voor elkaar te krijgen in Suriname vergt dat meer dan lief vragen en afwachten. En ook dat besef komt deze weken steeds meer. Britt heeft een zware opdracht voor OrgaNice waar ze heel erg hard voor moet werken, ik ben dan ook meer dan trots om te zien hoe ze zich door elke tegenslag heenvecht en altijd blijft lachen. Als je dat hier kunt, dan is werken in Nederland kinderspel. Het project van Britt duurt nog tot a.s. vrijdag. Eigenlijk betekent dit dat we vanaf de eerste dag tot de laatste dag gewerkt hebben. En nu is het niet zo dat je achter je computer een donderend applaus weg moet geven, in tegendeel. Want naast het bikkelen hebben we in 9 maanden heeeel erg veel leuke dingen kunnen doen. 4 keer bezoek, en de 5e is onderweg! We hebben het land van oost naar west, noord naar zuid kunnen zien. Alle restaurants tenminste 1 keer geprobeerd. Ontelbare flessen borgoe rum, djogo's en gin. Al met al is het dus een geweldig avontuur geweest. En nu dus op naar het volgende...

Vrijdag 13 juni vertrekken we naar Curacao. De afgelopen weken hebben we menig avond Tripadvisor afgestruint naar de leukste activiteiten en het programma voor de 6 weken (!!) zit dan ook grotendeels al in elkaar. We gaan schieten met machinegeweren, all-inclusive op het strand liggen waar de flamingo's voor je neus staan, met een mustang cabrio het zuidelijkste puntje van Amerika bezoeken, cocktails drinken in de hoogste bar van Zuid-Amerika en nog veel meer. Waarom ik zei dat het applaus dus absoluut niet nodig is is dan ook deze reis. Het was elke seconde werken waard, nu al....