Apis mellifera scutellata

In de afgelopen weken was er geen plek voor weekenden of vrije avonden. Zo’n 60 uur per week stond ik klaar voor de ICT Summit die op 5 en 6 juni plaatsvond. Vorige week werkte ik zelfs 80 uur met zo’n 5 uurtjes slaap per nacht. Allemaal voor het goede doel, namelijk onze reis (en natuurlijk voor m’n persoonlijke ontwikkeling, (werk)ervaring en om gewoon een goed event neer te zetten enzeauw) Toen het er op vrijdagavond allemaal op zat gaf dat een enorme kick! Zowel de participanten als de opdrachtgever waren razend enthousiast. Het was een groot succes! Dit hadden we toch maar eventjes gefikst.

Het vijfde en tevens laatste bezoek stond gepland vanaf donderdag. Marciano en Marianne zouden de eerste dag van de Summit landen op Zanderij. Via via hadden we voor een zacht prijsje een huurauto kunnen regelen. Een Toyota Chaser met heel donker geblindeerde ramen en een zwaar opgefokte motor reed Ezra trots de oprit op. Met zo’ n auto heb je geen last meer dat je Bakra bent in het verkeer. Niemand ziet je zitten en de bolide geeft de andere weggebruikers het gevoel dat er een boslandcreool met hoge snelheid op ze af komt rijden, voorrang krijg je dus zeker. Vanaf zaterdag kon ik ook meedoen met toeristje spelen. Zo nu en dan vielen m’n ogen dicht en droomde ik over registratielijsten, facturen en m’n volstromende mail, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben veel leuke dingen gedaan en hebben bij restaurants gegeten waar we zelf ook nog niet eerder waren geweest. Maandagochtend vertrokken Marciano en Marianne naar het binnenland.
Ezra en ik moesten helaas nog werken, maar hadden afgesproken dat we dinsdag een chill dagje zouden inplannen. Na al dat harde werken de afgelopen tijd vonden we dat we dat wel verdiend hadden. Daarbij wilden we nog afscheid nemen van dit prachtige land waar we 9 maanden lief en leed hebben gedeeld. Tussen het chillen door zouden we beginnen met opruimen en inpakken. Dit liep echter iets anders dan gepland…..

Eigenlijk begon het zondag al. Ezra’s lichaam trok het grote verschil niet tussen keihard werken en de vakantie die nu begonnen is, en werd dus ziek.
Maandag overleefde Ezra’s telefoon zijn 87ste val niet en zat er niets anders op dan (van onze zuur verdiende vakantie centen) een nieuwe aan te schaffen bij de meer dan incompetente, ongeïnteresseerde en klantonvriendelijke telefoonverkoper.
Dinsdag startte de dag ook weer fantastisch. Na uit te hebben geslapen tot 8 uur (!!!) zat de douche vol met zo’n 20 Braziliaanse bijen (zo bleek later, levensgevaarlijke terrorbitches). Toen we ze zorgvuldig, met een hete douche en flessen shampoo gewapend, een langzame dood hebben laten sterven konden we eindelijk douchen, althans, dat dachten we. Binnen 5 minuten stond weer de hele badkamer vol met de zoemende insecten. Ezra gilde het direct uit van de pijn toen een van de beesten hem te grazen had genomen. “ZUIGEN BRITT ZUIGEN!”, riep ie uit. Ik hurkte direct, maar begreep iets later dat hij het had over de angel en het gif van de killer bee die hem in z’n schouder had gestoken.
De brandweer, die je hiervoor moet bellen, gaf aan het erg druk te hebben die dag en dus niet zeker te weten of ze konden komen om de bijen te ontruimen. We besloten de beesten achter ons te laten en vertrokken naar de Hakrinbank waar ik mijn rekening moest opheffen. Verbazingwekkend ging dit zonder slag of stoot, totdat we de auto weer instapten en de motor niet aan ging. Met de motorkap omhoog en onze wijsvingers over onze kinnen wrijvend keken we zo intelligent mogelijk naar de verschillende apparatuur dat je onder zo’n motorkap vindt. Uiteraard kwamen we er niet uit en besloot Ezra weer naar binnen te gaan om het nummer van de autoverhuurder in de telefoongids te zoeken. Inmiddels stond ik met m’n wapperende goud/blonde lokken in het zonnetje verdrietig naar onze pooierbak te kijken toen een vriendelijke man aanbood om te helpen. Toen mijn vriendje naar buiten kwam riep ik gauw dat Ezra mijn buurman was, want ik kon natuurlijk niet het risico lopen dat de beste man zijn hulp niet meer wilde verlenen als hij er achter kwam dat ik al een super leuke, lieve, fantastische, slimme, knappe, grappige man heb. De toch wel ongeloofwaardige smoes leek te werken. De bode van beroep haalde zijn Vitz en dankzij startkabels reed de pimpmobiel binnen de kortste keren weer. Toch voelde het alsof er iets niet helemaal klopte. Als het beest de rode toeren opzocht begon hij te stotteren. En het duurde dan ook niet lang tot hij definitief niet meer verder wilde. Gelukje was wel dat dit 200m voor de garage van het verhuurbedrijf was. Er werd snel een nieuwe accu ingesleuteld en binnen de kortste keren waren we weer op weg.

’s Nachts schijnen killerbee’s niet te kunnen zien en blijven ze dus dicht bij het nest. De Koninklijke Brandweer Suriname kwam daarom iets over 8 (gepast te laat) met man en macht aangerukt om dit varkentje eventjes professioneel te wassen. 5 brede mannen in uniform (hoera) stoven direct naar het ophanden probleem. Ons werd vriendelijk verzocht 5 busjes BOP spray van 600 ml bij de dichtstbijzijnde supermarkt te kopen. De slogan van BOP is ‘get serious…. get BOP’. We hadden na het lezen van deze slagzin weinig vertrouwen in het effect op het product van de kruising van de Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse honingbij. Wat er vervolgens gebeurde sloeg onze altijd optimistische en lacherige buitjes direct om naar serieus levensgevaar. Anders dan de vredelievende Europese honingbij, is een killer-bee (Apis mellifera scutellata) extreem agressief. Een voorbijrijdende vrachtauto, de adem van een hond, zwaailichten of iemand in een rood T-shirt kan een killer-bee al erg uit zijn hum brengen. Killer-bees ontsnapten in de jaren vijftig uit een laboratorium in het Braziliaanse regenwoud. Daar werd geëxperimenteerd met bijen die meer honing verzamelden dan 'gewone' bijen. Nadat een medewerker per ongeluk zo'n 30 bijenvolken liet ontsnappen, zijn de killer-bees bezig aan een gestage opmars. Ze rukken per jaar meer dan 300 kilometer op en verdrijven alle normale bijenvolken die ze tegenkomen. (ja, Wikipedia) Na 4 steken van de bij beland je in het ziekenhuis, en vanaf zo’n 10 steken zal je de volgende ochtend niet meer wakker worden. De bijen vallen met een hele zwerm aan. De kans om te overleven is dus erg klein. Je snap onze angst…

De schattige huisdieren waar we ’s morgens nog harmonieus mee onder de douche hadden gestaan waren in een brullend leger getransformeerd. De immense oer herrie die deze beesten produceerden zorgde er voor dat Ezra en ik direct buiten de hekken van ons lieve huisje renden en een beetje angstig aan het afwachten waren. Na ongeveer een uur van drukte rondom het huis ging de storm dan eindelijk liggen. De bikkels van de brandweer adviseerden ons nog een uurtje het huis te laten luchten en dan konden we rustig gaan slapen. Alsof dat nog zou gaan lukken. Na het luchtuurtje gingen we gewapend met de restjes BOP voorzichtig naar binnen. Wat we aantroffen was een heus slagveld. Ik weet niet of er lezers bij zijn die Game of Thrones kijken, maar aflevering 9 van dit seizoen was er niks bij! De vloer, WC, douche en keuken waren bezaaid met gestorven killerbee-kindsoldaatjes. De lampen waren gevuld met nog licht actieve brommers die wij vervolgens professioneel hebben verdronken in de BOP. Want je kunt immers niet zeker genoeg zijn. Toch heeft dit verhaal een keerzijde. Want nu moet de komst van kleine Brez nog zeker een aantal jaar uitgesteld worden. Omdat wij ook de onvermijdelijke hoeveelheid BOP hebben binnengekregen is het niet verantwoord nu kinderen te gaan produceren. Die hebben na deze gif aanval vast drie armen en iets van 5 benen.

Inmiddels hebben we dus zo veel karmapunten gespaard dat we niet meer neer kunnen storten tijdens een van onze vluchten de komende 6 weken.

Vannacht om 3 uur werden we opgehaald door betrouwbare taxi Raymond die ons naar Zanderij bracht. Hier ging alles erg voorspoedig. Onderweg namen we nog afscheid van dit mooie land waar we al die maanden hebben vertoeft. We knepen in elkaars hand en ik besefte me dat ik dit met niemand anders had kunnen doen dan met deze lieve krullenbol.

Lieve Suriname, ook al was je soms veeleisend, onbetrouwbaar en stressvol. We zullen je missen!

Beste lezers, bedankt voor jullie leuke berichtjes, appjes, mailtjes, telefoontjes, faxeberichten en het meeleven met ons. We kijken er erg naar uit om jullie op 3 augustus weer een bigi brasa te kunnen geven.

Nu gaan wij lekker chillen, ontspannen, relaxen, uitrusten en genieten. Over een paar uurtjes begint onze trip in Curaçao.

Tang boeng! x