Lobi tori– Tweede 1e date

15 november 2012 hadden Ezra en ik onze eerste date. Nadat Ezra met vreemde date mogelijkheden kwam als Supper Club en een bezoek aan de Grasshopper besloot ik deze dag maar te plannen. We hadden afgesproken bij de Westerkerk in Amsterdam. Vanaf daar zou ik hem meenemen naar Winkel43 waar we een appeltaartje zouden eten. Stiekem hoopte ik hem af te schrikken met het idee appeltaart te eten. Zo’n hippe jongen wil vast geen taartje in het café nuttigen. Later bleek dat Ezra juist dacht dat IK hip was, en daarom het idee had me niet mee te kunnen nemen naar een café voor een normale kop koffie.
Zoals ik zei nam ik de organisatie op me. Om 3 uur moest Ezra bij de Westerkerk staan. Met zweterige handjes stapte ik om 5 voor 3 de tram uit. Ik wachtte en ik wachtte, totdat de telefoon ging. Het was Ezra, hij zei dat ie er was. Ik keek om me heen, maar zag geen Ezra. Stotterend en zacht vroeg de lange krullenbol waar in het Westerpark ik dan toch was. WESTERPARK?!?! We hadden afgesproken bij de WesterKERK. Wie een beetje bekend is in Amsterdam weet dat dit niet erg om de hoek is. De onhandige Harry beloofde me zo snel mogelijk bij de Westerkerk te zijn. Een kwartier later kwam hij buiten adem en bezweet aangelopen. Hij had het hele eind (hard)gelopen! Vol verbazing ontving ik zijn 3 kussen, ik bloosde wat en we liepen ongemakkelijk richting Winkel43.
Een appeltaart later liepen we door naar het volgende café voor een borrel en een hapje. Na het zoveelste biertje en wijntje begon het al wat minder ongemakkelijk te worden. We eindigden de avond bij Louter. Hier bestelden we een kaasplankje met port. Aangezien we beide weinig door ons keel kregen kwam de alcohol aardig binnen. Bij Louter vond dan ook de eerste kus plaats. Onvoorstelbaar dat ik hierna nog heb durven solliciteren en zelfs kort gewerkt heb bij dit café. Tijdens mijn werk keek ik altijd met een brede grijs naar tafel 18, onze kus tafel!
Na Louter liepen we verder richting het Mercatorplein waar ik destijds woonde. Ezra moest de volgende dag werken, dus wachtten we samen op de bus. Terwijl we innig aan het zoenen waren werden we hier gespot door Ellard, een vriend van de VU. Bij thuiskomst was huisgenoot Stef dus al op de hoogte gebracht door hem van het succes van de date.

Inmiddels zijn we een jaar verder, en zitten we in Suriname. Elke dag houd ik een beetje meer van deze lieve krullenbol. Ik ben zo ontzettend trots op hem als ik zie wat hij allemaal doet bij Slimbouw. Werken in een ander land is niet makkelijk, en zeker niet in Suriname. Maar Ezra is nooit chagrijnig, geïrriteerd of boos. Alles wordt positief benaderd, zelfs een humeurige Britt of een onredelijke Ricardo.
Een paar dagen terug vroeg ik of Ezra shampoo voor me mee wilde nemen. Bij thuiskomst kwam hij naar me toe. “Schat, ik wist echt niet welke shampoo ik mee moest nemen. De een was voor futloos haar, de ander voor onhandelbaar haar, weer een ander voor dof haar, maar dat heb jij allemaal niet!” Haha, ik lachte hardop, gaf hem een kus en werd warm van binnen.
Laatst keek ik vol bewondering naar mijn vriend die in Torarica tussen alle opgepompte mannen ook gewichten aan het heffen was. “Voel je je dan niet ongemakkelijk?” was mijn typische onzekere vrouwen vraag. Waarop hij antwoordde: “Zij zijn toch ook ooit ergens begonnen?!”
Of toen Ezra in de supermarkt wat in het Sranan Tongo zei, waarschijnlijk iets verkeerd uitsprak en werd uitgelachen door de halve Chinese bevolking. Hij trok z’n schouders op en zei: ”Ik probeer het toch. Ik ben tenminste niet zo’n verwaande bakra die het niet eens probeert.” En zo’n verwaande bakra ben ik dan, want een dergelijke situatie vermijd ik liever door gewoon Nederlands, Engels of met handen en voeten te praten.
Ik ben beretrots op deze lieverd en ik ben nog trotser dat deze topper verliefd is op MIJ!

Een aantal weken geleden bespraken we eerste date weer. We beseften ons dat het binnenkort precies een jaar geleden zou zijn. Het leek ons dan ook een leuk idee deze datum vrij te houden en onze eerste date opnieuw te plannen. Dit keer mocht Ezra de organisatie op zich nemen. Al een aantal dagen voor het 15 november was zat hij me te pesten dat ie iets leuks aan het regelen was. Normaal gesproken kan Ezra verrassingen nooit voor zich houden, maar dit keer heeft hij zijn lippen stijf op elkaar weten te houden. Zelfs als ik smeekte om hints of hem uit de tent probeerde te lokken hield hij zich best stil voor zijn doen…

Vrijdag 15 november 2013 begon de ochtend al beter dan een jaar geleden. Ezra speelde een deuntje op z’n gitaar en zong er een grappige tekst bij. Hierna vertrok hij naar z’n werk. Om 2 uur moest ik klaar staan.
Hoewel ik alle andere dagen met ongekamd haar en zonder make up doorbreng, moest ik nu iets speciaals doen. M’n gezichtsmaskertjes en Rituals scrub had ik met pijn in m’n hart in Nederland achter moeten laten, omdat m’n koffer veel te zwaar was… Ik improviseerde wat met de zoutkorrels uit de zoutmolen en modder uit de tuin (oké, dit is niet waar maar het klinkt leuk) en om 12 uur was ik al klaar! Ezra was uiteindelijk om half 3 thuis en om 3 uur werden we opgehaald door de taxi. “We gaan lam worden jongeeee” antwoorde Ezra toen ik vroeg waarom we met de taxi gingen. De taxi chauffeur zette mij bij de St Petrus en Paulus Kathedraal uit de auto. Ezra reed nog een stukje verder mee. Zoals ik een jaar geleden bij de Westerkerk stond te wachten, wachtte ik nu bij de kathedraal in Paramaribo. 5 minuten later ging m’n telefoon. “Hoi, met Ezra. Ik ben er. Ik ben in de Palmentuin.” Ik speelde het spelletje mee en antwoordde: “Maar we hadden afgesproken bij de kathedraal?!” Ezra verontschuldigde zich en kwam een paar minuten later bezweet bij de kathedraal aan. Blozend nam ik zijn 3 kussen in ontvangst en nam hij me mee naar bakra café Zus&Zo waar hij twee appeltaartjes met slagroom bestelde. Ik smolt! Wat een heerlijke romanticus is die vriend van mij toch. Uren lang besproken we elkaars hobby’s, het aantal zussen en broers dat we hebben en andere standaard vragen op een eerste date. Wijntje na wijntje, biertje na biertje, hapje na hapje. Hierna hebben we Koreaans gegeten in een bijna leeg restaurant. Eenmaal uitgegeten bracht een dwaze taxichauffeur ons weer naar huis. “Die bakra meiden, die zijn echt lekker toch, maar ze zijn raaaar. Ze koken helemaal niet voor je, maar ze willen alleen maar uit eten. Echt dure meiden!” sprak de taxichauffeur. Ezra en ik rolden van de bank van het lachen. Op onze tweede eerste date hadden we bijna het volledige week salaris van Ezra uitgegeven dat hij een paar uur eerder van Ricardo had ontvangen. Bakra meiden zijn inderdaad raaaar, en duur!