Zijn

Gisteren ging ik voor het eerst met de bus naar m’n werk. De afgelopen maanden fietste ik elke ochtend van het Mercatorplein naar Amsterdam Sloterdijk, waar de Telegraaf zit. M’n goud-blonde haren in de wind, zon op m’n besproette huid, fluitende vogeltjes, vlinders, bloemen, lachende mensen (denk aan het gevoel van de Merci reclame keer 10…)

Zaterdag kwamen mijn lieve ouders en grote broer naar Amsterdam om mijn spullen te verhuizen. Ook m’n favoriete krullenbol liet z’n spierballen zien! Inmiddels ligt er alleen nog een matras in de woonkamer. Echt, alléén een matras. Geen TV, geen stoel, geen kast, geen fiets. Nee, zelfs geen bord om een dreug plakkie stoete op te smeren.... Zélfs geen glas om m’n dorstige, droge keel te kunnen bevochtigen met een slokje water….

Zoals ik al zei, ik moest met de bus naar Sloterdijk. Pas op dat moment besefte ik dat het nu wel erg dichtbij komt, ons Suriname avontuur. Het laatste fietstochtje heb ik niet bewust genoeg gevoeld dat het mijn allerlaatste rit van de Orteliusstraat naar de Telegraaf zou zijn. En nu moest ik gebruik maken van het OV. Zonder dat ik écht goed afscheid heb genomen van die laatste fietstocht.
Vanaf nu ga ik dus elk moment bewust meemaken. De laatste nacht in Amsterdam, en de laatste nacht in Leiden. De laatste dag in Emmen en de laatste dag in Woubrugge. De laatste keer ontbijten en het laatste kopje thee. De laatste Mac Kroket en de laatste wasjes draaien in Nederland. De laatste dagen met m’n familie en de laatste dagen met m’n vriendinnen.

Maar, hoezo eigenlijk ‘laatste’? Oke, een nieuw hoofdstuk begint over 18 dagen al, maar we komen weer terug! We komen weer terug in Amsterdam, Leiden, Emmen en Woubrugge. We komen weer terug bij onze familie en vrienden. En als we terugkomen kunnen we nog steeds ontbijten, thee drinken en een wasje draaien. Sterker nog, dat gaat de rest van m’n leven nog wel door. (en vooral voor wat betreft die wasjes is dat geen feest)
Ik moet dus niet zo sentimenteel lopen lullen en gewoon toeleven naar het moment dat we in dat vliegtuig zitten 14 september om kwart over 11. Het is slechts een nieuw hoofdstuk, niet een nieuw boek!