Bridget Jones is back

Ik weet nog dat ik tijdens mijn blogs in Londen begon te vertellen over mijn 'onhandigheidjes'. Zo stond ik bijvoorbeeld eens voor de lift te wachten terwijl ik m'n achterwerk bestudeerde in de spiegelachtige deuren. Natuurlijk, toen ik helemaal in trance stond te staren naar m'n grote achterste gingen de liftdeuren open. Een aantal zakenlui, strak in pak, keken me geamuseerd aan.
Ook wist ik op een dag niet wat een perforator in het Engels was. Mijn stagebegeleider was een vrouw die er van hield haar medewerkers uit te dagen, zo ook deze bewuste dag bij mij:"Probeer het maar Britt, je weet wel hoe zo'n ding heet." Ik voelde me net een kleine kleuter die aan haar moeder moet laten horen wat voor geluiden de verschillende dieren op de kinderboerderij maken....
Ik probeerde m'n hersens te laten kraken. Wat kon het nou toch zijn? Iets dat gaatjes drukt. 'Ahaa' Ik raapte al m'n moed bij elkaar en vertelde mijn stagebegeleider zonder blikken of blozen dat het desbetreffende voorwerp een 'gap pusher' heet in het Engels. Uiteraard kwam het hele kantoor niet meer bij van het lachen. Ik heb dit nog tot het eind van m'n stage moeten horen. Inmiddels was 'Bridget Jones', zoals ik de onhandige versie van mezelf heb genoemd, geboren.

Ook tijdens mijn stage op St. Maarten en m'n reis door Thailand en Bali was dit mijn handelskenmerk geworden, de reden dat jullie mijn blogs lazen. Want laten we nou eerlijk zijn, er is niets vermakelijker dan leed vermaak.

Ik moet zeggen dat ik mijn naamgenoot tot dusver aardig op afstand heb kunnen houden, maar afgelopen donderdag was er geen houden meer aan. Voor de tweede keer deze week stapte ik trots in m'n eentje onze Frits in om aan mijn tweede werkdag te beginnen. Trots als een pauw (de route (her)kennen, links rijden, een leuke baan met leuke baas, op de Surinaamse manier voorrang nemen en voorrang geven) gaf ik gas, parkeerde de auto voor mijn doen keurig en stapte uit. Op dit moment was Bridget Jones slechts een vage herinnering uit het verleden. De bouwvakkers aan de overkant van de straat roken mijn zelfvertrouwen (en goudblonde lokken) al op afstand. Er werd naar me gefloten en gezwaaid. Omdat ik van Ezra niet anders gewend ben zwaaide ik vriendelijk terug, fluiten ging me net iets te ver.
Ik stak mijn sleutel in het slot, opende de glazen deur (ja, daar kan je dus doorheen kijken als je een bouwvakker aan de andere kant van de straat bent) van het kantoor en liep naar binnen. De harde werkers aan de overkant stonden nog steeds te zwaaien en te roepen. Ik negeerde het inmiddels, draaide me om om aan de grote trap die me naar mijn kantoor zou leiden te beginnen en pakte mijn zware akte tas met laptop en andere zooi. *PATS BOEM kgggrrrr* Huh? Vol ongeloof voelde in met m'n hand langs m'n neus, die zat er nog! Ik was zojuist gestruikeld over de eerste trede en met m'n snufferd op de trap gedonderd. Alsof er niets aan de hand was tuitte ik m'n lippen, kamde met m'n vingers m'n haar uit m'n gezicht en liep alsnog zonder te vallen de trap op. Eenmaal boven proestte ik het uit van het lachen. Bridget Jones is terug mensen. She's back! Bereid je voor...