Eierstok in coma

Donderdag boden Jasodra en Ravi, de eigenaren van Guesthouse Amice, ons een appartement aan voor de laatste weken in Suriname. Een appartement met een keuken en een oven. Met (kleding) kasten en chillstoelen. Snel internet en een hangmat. Eigenlijk alles wat onze kleine, maar fijne loods niet had. Vrijdag was de bezichtiging. Zaterdag hebben we onze spullen ingepakt en zondag was onze eerste nacht aan de Willylaan. Zo snel kan het gaan...

Het was een druilerige dag, zondag 13 april. In de stromende regen stouwden we onze trouwe Vitz vol met de weinige bezittingen die we hier hebben en verhuisden we voor de vijfde keer in nog geen jaar tijd. Een dubbel gevoel, want hoewel we nu een luxer huis hebben (en eindelijk pizza en muffins kunnen maken) betekende de verhuizing wel het eerste afscheid in Suriname. Met een lach en een traan ruilden we de Bhageloeweg in voor de Willylaan.

Zaterdag ontvingen we onze eerste visite in het nieuwe huis. Gio (tourguide van Orange en inmiddels vriend van de familie) kwam samen met zijn vrouw en pasgeboren dochter Giore. Suriname en gezelligheid staan gelijk aan eten. Op zich kan ik me hier erg goed in vinden. Dat is waarschijnlijk ook een van de redenen dat we het hier al zo lang volhouden. Het maakt niet uit of je naar een vergadering, een conferentie of een verjaardag gaat. Je moet altijd met een lege maag heen, want je weet dat ie flink gevuld zal worden door de gastvrouw. We hadden volgens onze maatstaven meer dan genoeg ingeslagen. Kipbroodjes, pasteitjes en Paasbrood. Na 1 keer met m’n ogen te hebben geknipperd was alles alweer op. Misschien moeten we de volgende keer toch wat langer in de keuken staan…

Baby Giore vermaakte zich uitstekend en ook zij werd de hele avond door gevoed. Gio zag mijn verliefde blik naar zijn dochter en zette het kind bij me op schoot. Moeders van pasgeboren baby’s maken me altijd een beetje bang. Je zou het kunnen vergelijken met een leeuwin en haar welpjes. Één verkeerde beweging en je kan maar beter hollen voor je leven. Onervaren als ik ben probeerde ik het kleine ding te wiegen en te sussen terwijl ik ondertussen een goedkeurende blik probeerde te herkennen bij haar moeder. Ondertussen vertelden de nieuwe ouders dat ze hooguit twee uur per nacht slapen en de baby meestal tussen hen in ligt in bed. Een fatsoenlijk seksleven zit er dus ook niet meer in als je kinderen hebt was mijn eerste gedachte. Hoewel ik me afvraag of je met 2 uurtjes slaap per dag überhaupt aan onzedelijke taferelen kan denken waarvoor God het mannelijk en vrouwelijk geslacht nooit bedoeld heeft. Tot grote opluchting van Ezra stierven de rinkelende eierstokken die zaterdagavond een langzame dood. Of misschien kan ik het beter een lange coma noemen... Pas na alle reizen die we nog willen doen en de redelijke carrière die we nog willen maken zal een kleine Brez een leuke toevoeging zijn op ons burgerlijke leventje, maar tot die tijd lenen we graag ons neefje/nichtje of kleine Giore.