Dalende Gevoeltemperaturen

Odi Odi lezers van Britt, ik hoop niet dat jullie dit als teleurstelling zien! Een blog van andere hand (de handlanger van Britt, Ezra dus) dan schrijfmeester Britt. Inmiddels is het iets meer dan 7 weken geleden dat wij vanaf Schiphol het luchtruim kozen naar Suriname. Een van de belangrijkste redenen misschien wel om te ´overwinteren´ in de tropen. Zoals de titel misschien doet vermoeden zijn het niet de gevoelstemperaturen tussen Britt en mij die zo langzamerhand aan het verkoelen zijn maar de Surinaamse tropenzon. Nu Nederland zo kalmpjes aan weer in een winterwonderland aan het veranderen is verliest de Surinaamse superzon ook zijn magische krachten. Waar we eerst met rood hoofd puffend van airco-omgeving naar airco-omgeving hobbelden, bespreken we langzamerhand of de verwarming in de auto niet aangeslingerd moet worden. De airco in onze slaapkamer draait geen overuren meer, als de trouwe Chinese vriend dan toch ingeschakeld wordt; een aantal graden hoger dan voorheen. Je zou kunnen zeggen dat alles went, behalve een vent natuurlijk.

De zwaar beladen discussie rondom allemansvriend Zwarte Piet gaat het zonnig (maar steeds kouder wordende) Suriname voorbij. Om toch invulling te geven aan deze prachttraditie hebben Britt en ik dit jaar lootjes getrokken. Het was tijdens de trekking even spannend wie we dit jaar mochten verrassen met goedkoop prullaria en slappe Sint-en –Piet-zaten-te-denken-gedichten. De trekking ging, conform traditie, gepaard met gegiechel en de stokoude uitspraak ‘ik heb mezelf!’. Dus na ongeveer 10 keer graaien in de ontbijtkom, gevuld met 2 stukjes verfrommeld papier is het toch gelukt. Ik denk dat we beide meer dan gelukkig met het resultaat zijn!

Bij Slimbouw heb ik inmiddels aardig mijn draai kunnen vinden. Zo stond er vorige week maandag zowaar een fotoshoot met een BN’er/BS’er op het programma. Profbokser (wereldkampioen en olympisch brons medaille winnaar) Raymond ‘Halleluja’ Joval had ik weten te strikken als het nieuwe gezicht voor de Slimbouw. Met als slogan ‘sterker dan Slimbouw’ zou hij poseren voor de systeemwanden van Slimbouw. Opgetogen als een verwende kleuter verspreidde ik het nieuws. Maar! Zakendoen in Suriname (de blog van Britt die in de maak is bevestigt dat nog eens) betekent weinig zekerheid. Voor het, meer dan zachte prijsje, van 250 SRD had de kale topatleet op de gevoelige plaat gemoeten. Dit had ik geregeld via een van Raymond’s zakenpartners. Al moet ik eerlijk bekennen dat het succes bij de prijsonderhandelingen vooral aan Ricardo te danken was. ‘Ik ben nou eenmaal een Hindoestaan’ sprak hij vol trots. Hindoestanen staan in Suriname bekend als ‘dubbeltje op de eerste rij’-volk. Dit bloed zal Raymond Joval ook ergens in zich hebben want na maandag niks vernomen te hebben, dinsdag ook niet, bleek woensdag dat hij voor dat bedrag toch echt niet vooruit te branden was. Jammer! Gemiste kans. Donderdag, vlak voor hij naar Nederland vloog, heb ik de beste man nog ontmoet.. Toen was het helaas echt te laat.

Mijn pijlen richt ik dus maar op andere dingen. Ook al is er inmiddels contact met een wereldberoemde kickbokser voor hetzelfde idee. Daarover later meer! Ik ben nu druk bezig met opzetten van een heus dealernetwerk voor Slimbouw producten. De hoeveelheid werk dat hier bij komt kijken kost eigenlijk 2 Eddy’s maar moest ik het maar alleen af. Na vorige week een aantal sollicitatiegesprekken te hebben gehad (dat is een verhaal apart) hebben we een geschikte kandidaat die mij vanaf a.s. woensdag komt helpen. Dus ook dit wordt vervolgt!