Blauwe smurfen

Donderdagavond was de opening van het Surinaamse Jazz Festival. Aangezien Orga Nice één van de sponsoren is leek het Claire (mijn baas) een goed plan dit te combineren met een welkomstborrel voor mij. Ezra zette me 's avonds af in de stad, waarna hij ging sporten.

Uiteraard had ik daardoor het gevoel dat ik ook nog moest sporten deze week. Vrijdag was ik vroeg vrij, dus besloot ik na m'n werk wat aan die laffe spiertjes te werken, om maar niet te spreken over de belabberde conditie...

Terwijl ik een handdoek en sleutel voor een kluisje aanvraag bij het meer dan vriendelijke Torarica personeel loopt er een vieze, kleine, dikke, bezweette bakra op me af. Denk aan de oudere man van 'Ik Heb Het Nog Nooit Gedaan', vlassig vet haar, foute bril, vieze tanden... 'He! Jij bent zeker zo'n blauwe?!' Hij wijst naar me.
Ik kijk hem vragend aan: 'Ook hallo meneer. Een blauwe?'
Maagd meneer: 'Ja zo'n blauwe smurf. Zo een met zo'n accent. Ze komen uit Amstelveen geloof ik.' Ik veeg wat spuug van m'n wang. Deze man heeft moeite z'n speeksel binnen te houden. Ook wel 'praten met consumptie' genoemd waar ik vandaan kom.
Meneer Stink had het over de stewardessen van de KLM.
Meteen bij zijn eerste zin, of nee, meteen al bij de eerste fractie van een seconde dat ik deze ongenuanceerde bakra spotte wilde ik niks met hem te maken hebben. Een van mijn grootste problemen is dat ik liever zelf lijd, dan andere mensen een onprettig gevoel geef. Ik luisterde dus maar braaf, lachte vriendelijk en sprak met twee woorden. Pap, mam, jullie hebben me echt te netjes opgevoed voor deze zieke wereld...

Ik vertel Kwijl dat ik geen blauwe smurf ben. (Oke, laten we hem Harrie noemen vanaf nu, want al die gemene benamingen heeft die vieze, vadsige, ranzige meneer niet verdiend) Harrie wil overduidelijk een praatje maken en blijft maar doorgaan met beledigende opmerkingen over de smurfen. Bij elke opmerking die ik maak zegt hij dat hij er zooooo'n hekel aan heeft als mensen dat zeggen. Zinnen als:'Is dat zo?' typische blauwe uitspraken volgens Harrie.

Toen hij klaar was met zeiken over de blauwe smurfen was Torarica aan de beurt. Hij noemde Torarica een ordinaire camping. Een or-di-naire cam-ping??! Harrie, dit is het fucking Torarica! Het beste hotel van Suriname!

Inmiddels stond ik al een kwartier met deze dwaas te praten. Of eigenlijk stond ik zijn 'kijk mij geweldig zijn en de rest van de wereld zijn klootzakken' spel te aanschouwen. Zonder wederwoord, maar dat verwachtte Harrie ook niet van me. Harrie wilde gewoon even zijn ei kwijt.

Zonder er naar te vragen vertelde Har (ik mag inmiddels z'n bijnaam noemen, want sta al een half uur alle onzin aan te horen die de beste man uitkraamt) dat hij nog geen 50 is en al met pensioen is: 'Nee, ik ben niet bescheiden hoor, maar dat vind ik ook zoiets belachelijks, bescheiden zijn. Ik heb het gewoon echt goed gedaan in m'n leven.'
Er kwam wat kots over m'n lippen. Of dit nu was omdat ik misselijk werd van z'n arrogantie of dat ik de stank en kwijl niet meer aan kon weet ik niet, maar ik veegde het snel weg. Har had niks in de gaten. En babbelde vrolijk door over zijn schooltijd.

Na al die tijd in de brandende middag zon te hebben gebabbeld met deze Harrie smeekte ik of ik misschien in mijn eigen tijd, van mijn eigen 'Country Club' abonnement dat ik van mijn eigen centen betaald heb zou mogen sporten. HET MOCHT!!

We namen afscheid, en ik zei 'doei doei', want twee keer doei is extra doei is extra vriendelijk. En extra vriendelijk had Harrie wel verdiend dacht ik. Har keek me aan, kreeg duivelsoren en rode ogen en sprak met een lage, dreigende stem: 'ZEG DAT NÓÓIT MEER, DOEI-DOEI. Ook zoiets blauws...'



'Deze blog is berust op een waargebeurd verhaal. In verband met de privacy van de betrokken zijn de namen verzonnen.'