Keuvelen in Pim's stulp

Dinsdag hadden we afgesproken met de verkoper van Frits. Hij zou nog een verzekering en keuring voor ons regelen. Via de telefoon leidde de beste man ons naar de plek waar hij op dat moment was. Eenmaal op de bestemming aangekomen werd al gauw duidelijk dat A (laten we hem maar zo noemen, want zijn naam weten we niet. En als je de rest van de blog hebt gelezen zal je ook begrijpen waarom we zijn naam niet meer hebben gevraagd) Hoe dan ook. Waar was ik? Oh ja, al gauw werd duidelijk dat A zijn eigen auto het niet meer deed. Iets met een V-snaar ofzo. Zoals ik geen verstand heb van schroeven en spijkers, heb ik ook geen verstand van auto’s en auto onderdelen. Hoe dan ook was er iets stuk dat ergens anders gerepareerd moest worden. Volgens A lag dit op de route naar de verzekering en keuring, dus vonden Ezra en ik het prima om daar ook nog even langs te gaan. Dit moest uiteraard wel in onze auto en ook moest A zelf rijden, want hij wordt misselijk als andere mensen rijden. Prima, dachten we toen nog…
Ondertussen stond A me aan te staren en hijgde dat ik een mooie jurk aan had. Enigszins verbaasd door de schaamteloze avances van A stapte ik in de auto.

Onderweg ratelde A maar door over het verschil tussen mannen en vrouwen: ”Kijk Eddy, vrouwen zijn niet zoals wij. Ze hebben niet elke dag zin, omdat ze dingen aan hun hoofd hebben.” Alleen al bij zijn uitspraak van het woord ‘zin’ kreeg ik de rillingen. Ezra had niks door en vertelde vol enthousiasme over ons, over onze familie en nog veel erger, over ons adres hier in Suriname. Met alle details die er bij kwamen kijken vertelde hij in welke buurt en welk huis we wonen. Ik bedacht me geen seconde, prikte Ezra zo onopvallend mogelijk in z’n zij en schudde m’n hoofd als een gek heen en weer met m’n ogen wijd opengesperd. NEEEEEEE vertel deze serie-verkrachtende-moordenaar niet onze verblijfplaats hier. Ik wil nog niet dood!!
We reden steeds verder en verder. In gedachten bracht A ons naar een afgelegen plek waar hij ons één voor één verkrachtte, martelde, vermoorde en door zwerfhonden op liet eten.

Na een half uur rijden stapten we een auto onderdelen winkel binnen. De mannen konden ons niet helpen, dus gingen we weer verder. Inmiddels waren we al meer dan een uur voor hem onderweg en was de auto nog steeds niet verzekerd of gekeurd. Ezra begon het eindelijk ook zat te worden, en voorzichtig probeerden we deze meneer duidelijk te maken dat we wel wat beters te doen hadden dan de hele dag met hem rondjes rijden in onze Frits met onze benzine in onze tijd. Weinig onder de indruk haalde A eerst nog een roti rol die hij rustig in onze auto nuttigde. Uiteindelijk zijn we bijna 3 uur met deze meneer onderweg geweest, waarvan het regelen van de verzekering en keuring nog geen half uur heeft geduurd. Zwaar geïrriteerd trapten we hem eindelijk onze wagen uit en reden we door naar onze volgende afspraak, Pim de la Parra!

Pim de la Parra is een Surinaams/Nederlandse filmregisseur die o.a. bekend is geworden met de film Wan Pipel uit 1976. (Ja, Wikipedia) Mijn oom heeft sinds een aantal jaren contact met Pim en had gevraagd of ik een DVD bij hem langs wilde brengen tijdens mijn verblijf in Suriname. De avond ervoor had ik telefonisch contact gehad met Pim. Hij vertelde hoe wij zijn ‘stulp’ konden vinden. ‘Een klein schattig kabouterhuisje met een leuke tuin.’ Hij zou het hek alvast van het slot doen, wij hoefden alleen nog ‘klop klop’ te roepen bij aankomst, zoals het hoort in Suriname. Ook vertelde hij dat een afspraak om 4 uur in Suriname niet precies 4 uur was. We mochten dus best wat te laat komen, liever zelfs!

Eenmaal aangekomen (3 minuten voor 4, oops…) bij Pim’s kabouterhuisje ontving hij ons met open armen. Na een kleine rondleiding schonk hij wat te drinken voor ons in en kregen Ezra en ik beide een bakje met pinda’s. Dankzij Pim’s vrolijke persoonlijkheid waren we het drama wat zich eerder die dag had afgespeeld gelukkig alweer gauw vergeten. De 73 jarige Pim vertelde ons vol enthousiasme over de twerkende Miley Cyrus en andere spannende nieuwtjes uit zijn favoriete roddelbladen. Na een uurtje gezellig te hebben gekeuveld, zoals Pim het zelf noemde, vertrokken wij weer, zodat de beste man zijn siësta kon houden. Wikipedia had ons al voorbereid op een echte levensgenieter, en dat is hij zeker! Hopelijk zullen we hem nog eens ontmoeten in de tijd dat we hier zijn.