Frits

Donderdag gingen we voor de zoveelste keer op autojacht. We begonnen met een budget van €2000, maar kwamen er al snel achter dat dit niet voldoende zou zijn, niet eens voldoende voor een vercrackte auto, laat staan voor iets veiligs. Aangezien we de veiligheid toch wel belangrijker vonden dan het spaargeld voor de reizen naar de Antillen, Cuba, Mexico, Chili en ga zo maar door besloten we omhoog te gaan met ons budget.

Tijdens het rijden kwamen allemaal kinderen naar ons toe met bossen knippa. Dit is een vrucht die lijkt op een kleine limoen, maar smaakt naar het zure neefje van de lychee. Ricardo legde ons uit dat we eerst zachtjes in de schil moesten bijten om hem open te maken. Vervolgens slurp je de knippa naar binnen en schraap je met je tong en tanden het vruchtvlees van de pit. Na een tijdje concludeerde Ricardo dat z'n tong wel erg moe werd van het eten van al die knippa...

Na de zoveelste autoverkoper had ik er geen vertrouwen meer in dat het goed zou komen, totdat Ricardo als een gek een naar pis ruikende 'parkeerplaats' op reed. Hier stond een auto met een briefje 'Te Koop'. De eigenaar was inmiddels aan het onderhandelen met een Surinaams stel, maar hij had nog wel een mooie Toyota Vitz (in Nederland bekent als Yaris) staan. Helaas was dit ver boven ons budget. De Indisch-Surinaamse verkoper wilde wel een beetje in prijs zakken, omdat we Nederlanders zijn. We reden achter de beste man aan, stopten bij zijn huis, kregen de sleutel van de 'Frits', stapten in en waren opslag verliefd. Zeker voor Surinaamse begrippen een prachtige auto! Netjes onderhouden en rijdt prima (zelfs met het stuur aan de rechterkant) We besloten het te doen. Onze eerste grote gezamenlijke aankoop. 'S avonds hebben we het gevierd met een Parbo op ons balkonnetje. Proost! Op Frits!

Die nacht schrokken we om 2 uur wakker van het alarm. Nog voor ik het door had stond mijn grote, sterkte, gespierde, anabolen vriend al bij de deur om te kijken wat er aan de hand was. Het hek stond open en er reed een busje de loods binnen. Het was Ricardo! Een van zijn werknemers had het bedrijfsbusje geleend en kwam deze nu (om 2 fucking uur 's nachts) terugbrengen... Dit gebeurt je toch alleen in Suriname?! Wat een land...

In de ochtend werd Ezra om half 7 alweer wakker gebeld door Ricardo. "Kan je meekomen om wat foto's van projecten te maken voor de website?" Om 9 uur werd ik ook opgehaald, want ik moest vandaag ineens in de winkel staan. Zonder enige uitleg of voorbereiding werd ik alleen achtergelaten. Hallo?! Ik weet nog niet eens het verschil tussen een schroef en een spijker!! Daar stond ik dan in een 'doe-het-zelf' zaak in Suriname...
Lichtelijk in paniek probeerde ik de eerste klanten te helpen. Een voor een kwamen er klanten die hun openstaande rekening wilden betalen. Er waren een aantal die beweerden al een voorschot van 1000 SRD te hebben betaald. Uiteraard was er geen administratie of ander systeem waar dit in terug te vinden was. Ik moest ze dus maar op hun donker bruine ogen geloven...

'S avonds aten we weer bij Ricardo en zijn gezin. We hadden tekenpapier en wasco voor de kinderen meegenomen, omdat ze die dag hun zwemdiploma hadden gehaald. Nog geen uur later bracht de jongste een tekening die ze speciaal voor ons had gemaakt. We zullen ze nog gaan missen als we straks een eigen kookstel hebben...