No weri mi ede

Zondagavond gaat de familie Abdoelkarim (Ricardo's gezin) vaak uit eten. Wij mochten deze avond met ze mee. Met z'n zessen zaten we als sardientjes in blik in de Honda van Joan. Onderweg reed een auto de weg op zonder te kijken. Joan schold op de man en riep: "Je ziet wel weer wat voor persoon het is. Het is een blanke!" Volgens mij schrok ze zelf van haar opmerking. Ezra en ik konden er wel om lachen. Na de lange rit hebben we gegeten bij het pannenkoeken en poffertjes restaurant. Tijdens het eten leerde Ricardo ons wat Sranan Tongo. De eerste zin die we goed moesten onthouden en veel zouden horen was 'No weri mi ede' het betekent 'maak m'n hoofd niet moe'. Haha! Het was een gezellige avond.

Maandag was de eerste echte werkdag voor Ezra, die ze hier overigens Eddy of Ed noemen, omdat Ezra te moeilijk is. Ricardo heeft Eddy benoemd tot Marketing Director. Hij krijgt zelfs z'n eigen visitekaartjes! Ik denk dat we hier maar voor altijd moeten blijven, want zo'n baan vinden we in Nederland de eerst komende 20 jaar niet... ;-)

We werden om 8 uur opgehaald door Ricardo. Ik mocht mee, zodat hij zijn bedrijf ook aan mij kon laten zien. We gingen eerst naar Ricardo’s stamkroeg om te ontbijten. De knoflookgeur kwam ons direct tegemoet. We konden kiezen uit verschillende curries. Ed en ik hadden gelukkig het excuus dat we al hadden ontbeten. Hoe dan ook moesten we dit toch echt proberen van Ricardo. En hij had gelijk, het was HEER-LIJK!! Zoals Ricardo zegt: “Hoe groter de mama hoe lekkerder het eten.” Ik heb een grote papa, die kan ook lekker koken! :-) Om 8 uur 's ochtends stonden we een Surinaams broodje jaka bara weg te werken. Als het aan mij ligt ontbijten we hier elke ochtend!

Na deze Surinaamse ervaring gingen we naar de verschillende projecten van Ricardo. Hij moet elke ochtend langs al deze projecten om te kijken of de jongens wel komen opdagen en hun werk goed doen. Wat een baan... Het viel me op dat al die arbeiders gewoon op slippers werken en er gammele houten 'trappetjes' worden geknutseld om op de eerste verdieping te kunnen komen. Wat nou arbo?

Omdat Ezra de website gaat vernieuwen hadden we internet nodig. Het internet van Ricardo is helaas te sloom, dus werden we afgezet bij de Coffee Corner. Ik vond het niet vervelend, want zo kon ik tenminste ook mijn Facebook/Whats app/E-mail/Hyves/MSN/Look2me etc etc bijwerken.

Aangezien we nog geen keuken hebben eten we deze hele week bij Ricardo thuis. Voordat Joan thuis was hadden de mannen een typisch mannen gesprek. Ik deed maar of ik wat ik m'n vrouwen zelf hulp boek aan het lezen was...
Ricardo:"Mannen die met vrouwen over straat lopen moeten een vrouw hebben met een grote kont en een zo klein mogelijke broek hier, anders staan ze gewoon voor lul." Ik geloof het meteen, want zelfs de etalagepoppen hebben een reet waar Beyoncé nog jaloers op zal zijn. We kunnen dus wel concluderen dat Ezra in Suriname niet bang hoeft te zijn om voor lul te lopen met mij...
Van het een kwam het ander en voor ik het door had hadden de heren een nieuwe marketing stunt bedacht: een lekkere vrouwen kalender voor Slimbouw.
Ik keek geschrokken op, waarop Ezra zei:"Niet helemaal naakt hoor, maar gewoon een heel kort broekje met een heel kort topje en een kitspuit in haar hand..." Ricardo wist nog wel een 'lekkere griet'. "Die vrouw heeft echt een body als een tor. Daar word je gewoon bang van!"
Gelukkig kwam Joan snel thuis en konden we genieten van haar zelfgemaakte Indonesische kip.

Toen we 's avonds naar huis liepen stopte een auto naast ons. Het automatische raam werd naar beneden gedaan. In gedachten zag ik een dikke neger met gouden kettingen en een geweer op ons gericht.... In werkelijkheid was het een oudere lieve Surinaamse dame die vroeg waar we naartoe moesten. Ze wilde ons wel even brengen. Het valt me op dat vrijwel alle Surinamers zo aardig en behulpzaam zijn. Toen we de volgende ochtend op ons balkonnetje aan het brainstormen waren over de 'lekkere, half naakte, maar niet ordinaire vrouwen Slimbouw kalender' zwaaide werkelijk elke voorbijganger die onze onverharde weg passeerde naar ons.

Ricardo kan je zien als een Nederlandse Surinamer. Als er iets geregeld moet worden regelt hij het ook meteen. Zo heeft hij na onze eerste zwetende nacht in ons appartement gelijk een airco geregeld. De hitte was echt te erg!
Ook wat betreft de kalender ondernam hij meteen actie. Nog geen paar uur later waren we bij een drukkerij op gesprek:"Regelen jullie ook mooie meiden voor op de kalender?" Was een van Ricardo's eerste vragen. Ik schaamde me dood en had het gevoel dat ik met een stel pooiers op pad was. Uiteraard regelde deze drukkerij geen chicks dus belde Ricardo gelijk iemand die hem daar verder bij zou kunnen helpen. "150 dollar per model?!", hoorde ik hem schreeuwen. "Dan kan ik beter mezelf schminken. Ik hoef geen Miss India!"
Hoe beter we Ricardo leren kennen hoe leuker hij wordt!

Voor wie trouwens nog niet is overtuigd om naar het mooie Suriname te komen: je kan hier overal (op stoepen, voor deuren of op de straat) parkeren zonder te betalen!! Tot snel!