De kus van een kikker

Vrijdagochtend was onze regenton leeg. Het had namelijk al 3 dagen niet meer geregend. We hadden dus geen water meer om te douchen, af te wassen of Surinaamse roti drollen door te trekken. Met 4 provisorisch aan elkaar gemaakte tuinslangen hebben we de 50 meter tussen de buurman en ons overbrugt. Na ongeveer anderhalf uur zat de regenton (MET kikkers) weer halfvol en konden we het werkzweet er weer afdouchen met regenwater en kikkerplasjes. Om vervolgens onze tanden te poetsen met datzelfde regenwater met kikkerkeutels en kikkerkots.
Omdat het zo'n enorme operatie is hebben we besloten maar wat zuiniger met water te doen (If it's yellow let it mellow, if it's brown flush it down).

We hebben hier trouwens nog geen kasten. Hebben inmiddels dus maar een grote, oude, vieze verhuisdoos vol ordners (van Ricardo dat hier nog steeds staat) omgetoverd tot fotokastje. Heb een doek er over gelegd, zodat het er nog een beetje gezellig uitziet ook. Nu hebben we geen last meer van die onooglijke doos, en hebben we toch een soort van kast. De omdenk theorie!
Verder dus ook nog niks om onze kleding in op te bergen. Ik heb alles in m’n koffer liggen en van Ezra liggen stapeltjes op de grond (die ik steeds weer opnieuw opvouw, want die jongen verkleed zich vaker dan Lady Gaga op een dag)
Ook hebben we geen spiegel, dus ik moet Ezra maar geloven dat ik er in die jurk niet dik uitzie en Ezra moet mij maar geloven dat z’n haar goed in de krul zit.

Zaterdag gingen we opzoek naar een muziekwinkel. Een snaar van Ezra’s ukelele was door de hitte namelijk geknapt. Onderweg kwamen we langs Kirpalani ‘Where you always buy better, cheaper and get the best’, haha! (grote winkel waar veel Chinese zooi wordt verkocht) Omdat ik me nu al een dik zwijn begin te voelen van alle roti en andere Surinaamse lekkernijen hebben we hier maar een citruspers gekocht. Vandaag wilde ik me ook inschrijven bij een sportschool, maar die zijn in het weekend gesloten. In het weekend moet je tenslotte rusten volgens de meeste Surinamers, dat doen we dan ook maar!

‘s Avonds hebben we een heerlijk wijntje gedronken aan de Surinamerivier bij Baka Foto. Een chique (en voor ons veel te duur) restaurant, vandaar ook alleen een wijntje. Voor de rest van ons diner gingen we door de Mac Drive. Wat overigens ook nog een hele belevenis was. Een rij van heb ik jou daar. Nadat we er een half uur over gedaan hadden om bij het eerste luik te komen beseften we dat we onze bestelling nog helemaal niet hadden opgegeven. “Heb jij een praatpaal gezien dan?” “Nee ik ook niet, misschien moet je hier je bestelling gewoon bij het eerste luik doen?” De stevige Surinaamse dame bleef rustig, keek ietwat geïrriteerd, maar nam gelukkig alsnog onze bestelling op. We waren inderdaad de praatpaal voorbij gereden…
Met een volle buik (oh shit, dik zwijn, sportschool, citruspers…. Na een paar glaasjes wijn denk ik vaak dat ik Doutzen Kroes ben en kan eten wat ik wil zonder aan te komen…) Hoe dan ook reden we met een volle buik weer terug naar het westelijke deel van Paramaribo waar onze villa zich bevindt. We dronken en lachten nog wat, speelden als echte sterren op de ukelele met haar nieuwe snaren en doken toen ons bedje in. Voor het slapen gaan kuste ik mi gudu, gewassen in kikkervocht, een goede nacht, waarna hij veranderde in een prins. Wat een top avond!