Owru Yari in Su

Maandag 30 december hadden we om 1 uur afgesproken bij het kantoor van Orga Nice. Samen met travel agent Orange (die in hetzelfde gebouw zit) gingen we het oude jaar goed afsluiten. Iedereen schiet op deze dag een pagara (ratelband) af voor zijn winkel of kantoor om kwade geesten voor het nieuwe jaar te verdrijven. Mijn ouders en Ezra waren ook uitgenodigd door de gastvrije Surinamers. We begonnen met een Chinese lunch, want op elk Surinaams feest moet lekker, maar vooral VEEL eten zijn. Na de lunch werd de pagara afgeschoten. Wat een kabaal!!!!

Tijdens oudejaarsdag is er in het centrum van Paramaribo een pagara estafette. Suriname probeert haar Owru Yari feest op de kaart te zetten over de hele wereld. Dit lukt al aardig, want het feest is inmiddels al bekend bij vele Hollanders en Belgen. Volgens de Surinamers MOET je dit een keer hebben meegemaakt. Dit jaar was onze Owru Yari ontmaagding.
31 december ging de wekker vrij vroeg. De estafette zou om 10 uur beginnen in het centrum, en we waren gewaarschuwd dat er veel file zou staan richting de stad en je de auto ver buiten het centrum zou moeten parkeren. Om 10 uur reden we zonder problemen de stad binnen en konden we zelfs nog een parkeerplaats vinden! We hadden het ook wel kunnen weten natuurlijk, want als je hier om 10 uur een afspraak maakt is 12 uur op locatie vroeg genoeg. Zo was ging het blijkbaar ook met de pagara estafette. Het was druk in het centrum, maar het was een gezellige drukte. Iedereen was vrolijk en had zin in een feestje. Ik had Ezra beloofd te Bobben deze avond, dus hij begon gelijk met een biertje. Terwijl Ezra aan zijn biertje zat te nippen werd ik aangesproken door de Surinaamse Max Westerman van ATV. De camera man, die overigens de dubbelganger van Willie Wartaal is, duwde z’n camera zowat op m’n neus. Max wilde met me dansen. OP STRAAT! OP DE DRUKKE STRATEN VAN PARAMARIBO! IN PARAMARIBO WAAR SURINAMERS WONEN! SURINAMERS MET DIKKE BILLEN! DIKKE BILLEN DIE GOED KUNNEN SCHUDDEN! Ik zei dus tegen Max dat hij beter een Surinaamse vrouw kon zoeken, omdat die veel beter kunnen dansen. Max had helaas zijn zinnen op mij gezet, dus ik had weinig keuze. Het feit dat half Suriname mee keek en de gedachte dat dit misschien op de nationale televisie zou komen maakten me nerveus, waardoor ik me als een houterige Pinokio over de Domineestraat bewoog. Na wat vragen te hebben beantwoord en de kijkers thuis een gelukkig nieuw jaar te hebben gewenst werd ik vrijgelaten. De pagara’s werden inmiddels al klaargelegd. De lange linten mini bommetjes werden uit grote dozen gehesen en over de straten uitgerold. Sommige pagaras werden boven aan een trap vastgebonden, anderen werden vanuit de tweede verdieping uit de houtenhuisjes gerold of hingen aan een hijskraan. Zoals je je misschien wel voor kunt stellen komen de bommen dus van alle kanten op je af! We stonden op afstand naar een bandje te kijken waarna er achter ons opeens een pagara de lucht in ging. Restricties op vuurwerk is hier uit den boze, dus de stad leek 2 uur op een oorlogszone met rook en knallen. We begrepen nu waarom er gratis oordopjes werden uitgedeeld en mensen met mondkapjes liepen…

Nadat we ons hadden opgefrist in het hotel van m’n ouders gingen we opzoek naar een leuk restaurantje. Dat was nog een hele klus, want alles was natuurlijk gesloten. Uiteindelijk zijn we bij de chinees Chi Min beland… Hier zaten we naast een stel aangeschoten potteuze fotografen die Jeroen Pauw zoenend in de binnenstad hadden gespot en gefotografeerd. Van ons wilden ze advies over welk roddelblad ze het beste konden benaderen… Haha

Na de Chinees spotten wij ook Jeroen Pauw met vriendin EN Daphne Bunskoek met vrienden bij Torarica waar we de rest van de avond zouden vertoeven. Het zou leuk zijn als ik nu spannende roddels kon vertellen, maar eigenlijk zag het er maar saai uit. Ezra en ik besloten naar de pier te lopen. Daar genoten we van het vuurwerk dat de hele avond werd afgestoken terwijl we het afgelopen jaar evalueerden en de voornemens voor het nieuwe jaar doornamen. De eind conclusie was dat we elkaar het afgelopen jaar erg aardig vonden, en we elkaar het komende jaar ook nog aardig gaan vinden.

Aangezien m’n vader niet drinkt en ik de Bob was voor Ezra besloten we Ezra en m’n moeder maar lam te voeren, wat aardig was gelukt. Tussendoor dansten we uitbundig op de jaren tachtig klanken die de DJ ons ten gehore bracht (ik moet dit van Ezra vermelden, anders is hij bang dat zijn vrienden denken dat hij een homo is die tijdens oud en nieuw romantisch loopt te doen met z’n vriendin op een pier en de rest van de avond met z’n schoonouders doorbrengt) Om 12 uur keken de kleine, rode oogjes ons aan en wensten we elkaar een gelukkig 2014. Ook het vuurwerk afsteken ging weer op z’n Surinaams, want we moesten wachten tot 10 over 12 voor de eerste vuurpijl de lucht in werd geschoten, maar het was het wachten meer dan waard!

Nadat ik mijn ouders in het hotel had afgezet reden we door naar ons huis. Onderweg waande ik me op St Maarten met alle auto’s die hun alarmlichten aan hadden. Op St. Maarten doe je dit wanneer je te veel hebt gezopen en je dus eigenlijk niet meer kan rijden. De alarmlichten zijn voor de medeweggebruikers, zodat ze weten dat je niet meer kan rijden en ze dus met een grote boog om je heen moeten. Ik heb zo het vermoeden dat in Suriname dezelfde principes gelden. Eenmaal thuis besloten we nog maar wat borrels te drinken, want nuchter het nieuwe jaar in gaan is uiteraard vragen om ellende. Een aantal borgoe later besloot Ezra dat het tijd was dat we gingen dansen. Bij Torarica keken we onze ogen uit, waar mijn baas met een professionele bakra danser de show aan het stelen was. We besloten het na te doen en draaiden wat pirouetjes. Terwijl Ezra een stoere move wilde maken gooide hij z'n glas om en stond ik vervolgens in de scherven, maar ach, scherven brengen geluk!

Wan bun nyun yari! Gelukkig nieuw jaar!