Ijsklontjesregen

Beste lieve lezers,

Wederom een stukje teleurstelling op de late zondagavond, een blog van Ezra in plaats van Bridget. De grens van 4 maanden is inmiddels ruim gepasseerd en Britt en ik bevinden ons in rustig vaarwater. Mijn liefste schoonouders zijn al weer een week terug in Nederland, het normale leven is dus weer begonnen. Net gaf ik aan dat wij ons in rustig vaarwater begeven. Dit heeft vooral te maken met onze mentale toestand, te weten dat het chaos lijkt te zijn in allerlei opzichten. Een korte opsomming:

Maandag was de vakantie voorbij en vol goede moed begon ik weer met werken bij Slimbouw. Vanuit mijn comfortabele nieuwe managersstoel overzag ik tevreden de dag. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw; allemaal mooi dus. Vanaf een uur of 2 viel opeens de stroom uit (geen airco, geen computer, geen internet en bonnetjes uitschrijven met de hand) nu is dit niks nieuws. Minimaal 1 keer per week worden we geterroriseerd door deze ongemakkelijkheid. Meestal is dit met een uurtje weer verholpen en kan ik mijn dagelijkse bezigheden hervatten. Deze keer was helaas anders. De temperatuur in het pittoreske brocante winkeltje steeg naar een goede 30 graden en ik begon me inmiddels aardig te vervelen. Toen de mooiste bakra van Su mijn winkeltje binnenwandelde verbrak de hitte elk record. De volgende morgen meldde ik mij bij de winkel en bleek de stroom nog altijd niet te werken. De ‘buur-panden’ hadden wel een fris airco-briesje en dus tevreden gezichten. Na op hoge poten het management te hebben bezocht bleek de eigenaar de stroomrekening niet betaald te hebben. Er lagen wat aanmaningen op zijn bureau welke hij mij verontwaardigd liet zien. ‘Maar ik ben gisteravond laat nog de rekening gaan betalen hoor, het stroombedrijf komt na 2’en de boel weer aansluiten. Wat in Su betekent dat je de dag er op nog steeds geen stroom hebt. Ik verklaarde de beste man nogmaals mijn ongenoegen en belde Ricardo. Die 5 minuten later, op zijn beurt, de arme man er nogmaals van langs gaf. Een uur later werkte het allemaal weer.

Die avond aten Britt en ik, helemaal #Yolo, op een doodgewone dinsdagavond Chris (Roti voor de mensen die net binnenkomen). Bij het eerste stoplicht kwam de need for speed, fast en furious in ons naar boven. Britt in haar Orga Nice Toyota Rav4 1.4 en ik in onze 1.3 VVTi Vitz stonden bumper aan bumper bij de derde kruising van de Keizerstraat (vanuit het centrum bekeken). Toeren gingen in het rood en de gemoederen waren gespannen. Toen het licht eenmaal op groen ging piepten de banden en scheurden we er vandoor. Deze 400m drag eindigde in een nek aan nek race. Lachend vervolgde we onze weg naar huis. Eenmaal daar sloeg ik linksaf naar Ricardo om wat dingen te regelen en sloeg Britt rechtsaf naar huis. Toen ik rustig in de keuken met een glaasje sap zat hoorde ik voetstappen aan komen snellen. Een rode Bridget onder de modder en schrammen hapte naar adem. De lieve schat, alsof ze met een beer had gevochten, verloor een zweetdruppel van haar neus. De waterdruppel sloeg met een pats kapot op de koude tegels en siste nog enkele seconden na. ‘Ik zit in een actiefilm! De auto gaat ontploffen! Ik heb gerend voor m’n leven jonge’ piepte ze uit met haar laatste adem. Verbaasd keken de 4 gezichten uit de keuken op. Zoals vaker namen we theatrale Britt niet direct serieus, we proestten het eerst even uit van het lachen voor Britt haar verhaal kon doen. Watskeburt was de eerste opmerking. ‘Er was opeens allemaal rook, de auto gaat ontploffen’. Ricardo lachte en nam onder zijn bezielende leiding Britt mee naar de plaats delict. Enkele minuten later besloot ik dat het tijd was ook maar eens te kijken. Uiteindelijk bleek de slang van de radiator losgeschoten te zijn waardoor er stevige rookvorming ontstaan was. Niets aan de hand. Britt trilde de rest van de avond na.

Dat alles een beetje in de war lijkt te zijn is onsinziens te wijten aan de hagel. Tegen alle logica in heeft het in de nacht van donderdag op vrijdag gehageld in Suriname. Voor de 4e keer in de geschiedenis van switi sranan regende het ijsblokjes (zoals de Surinamers dit beschrijven). Een ‘winkel-buurman’ vertelde dat hij tijdens deze unieke gebeurtenis buiten was. ‘Welke boi bekogeld mij met ijsklontjes, ma pang pang’ had hij in de nacht geschreeuwd. Het is natuurlijk nu wel te begrijpen waarom iedereen hier zo in de war is (en dus vergeet de stroomrekening te betalen enz.).

Om deze blog toch #feelgoed af te sluiten heb ik een mooi nieuwtje. Voor Slimbouw heb ik een brochure gemaakt, deze is opgepikt door een luxe keukenzaak in Suriname. Vrijdag heb ik opdracht gekregen er net zo een te maken voor deze keukenzaak te maken in de avonduren! Britt en ik zijn dus een soort ondernemer in Su de komende weken ;)

Bedankt voor het lezen en hopelijk tot snel!