6 maanden in een vreemd land

5 maanden geleden schreef ik een blog over onze eerste maand in Suriname. Heel stoer vertelde ik over hoe we al begonnen te wennen aan de Surinaamse gebruiken en zei ik nog net niet dat ik me al een Surinamer begon te voelen. Vandaag zijn we alweer een half jaar in dit bijzondere land! Het voelt nog steeds niet als thuis, en dat zal waarschijnlijk ook niet meer gebeuren, maar dat maakt niet uit! Dat is niet iets slechts, of iets negatiefs! Het is een constatering waar Ezra en ik het onder het genot van een Parbo en de ondergaande avond zon vaak over hebben. Desondanks staan we (bijna) elke dag nog achter deze beslissing. Wat hebben we veel geleerd en overwonnen in deze 6 maanden, op alle mogelijke gebieden. Het is een fantastische ervaring die niemand ons meer afpakt, en het is nog niet eens afgelopen!

Suriname is een prachtig land en elke dag weer verbaas ik me over hoe dingen hier geregeld zijn en hoe de mensen hiermee omgaan. Op de nacht van 24 op 25 februari waren we bij de toespraak van president Desi Bouterse op de Dag van de Revolutie. Die dag werd de coup die op 25 februari 1980 gepleegd werd gevierd. Je zal je misschien moeten verdiepen in de geschiedenis van het land en de rol van de Surinaamse president hierin om het beter te kunnen begrijpen, maar dit was een hele bizarre ervaring…

Laatst hadden we een Rumtour in het Surinaamsch Rumhuis. Daar vertelde de guide dat het regelmatig voorkomt dat ze klachten krijgen dat de Borgoe te licht is. Na controle blijkt vrijwel altijd dat de supermarkt eigenaren zelf naar de fles hebben gegrepen en deze vervolgens hebben gevuld met water zodat ze hem weer kunnen verkopen.

Ook blijken dicht geplakte enveloppen met kaartjes uit Nederland niet aan te komen. Het schijnt dat elke enveloppe wordt gecheckt op geld. Je zal begrijpen dat de plaatselijke bode inmiddels in een villa met zwembad woont en zijn hangmat eens in de zoveel maanden uitkomt om de niet-opengescheurde brieven te bezorgen. Het kan natuurlijk dat ik een verkeerd wereldbeeld heb, maar zover ik weet gebeuren dergelijke dingen in de meeste andere landen niet...

Verder staat Suriname er om bekend dat alles wat langzamer gaat dan we gewend zijn in het haastige Nederland. No spang! Na 5 maanden hebben we eindelijk leidingwater en zijn de douchesessies niet meer afhankelijk van de hoeveelheid regen die die dag is gevallen. Ook hebben we nu internet thuis, wat eigenlijk het internet van Slimbouw is dat wij buiten de openingstijden van de winkel thuis kunnen gebruiken en, als we geluk hebben, het een uurtje volhoudt. Hoewel we er inmiddels aan gewend zijn missen we toch zo af en toe de luxe in Nederland. Het idee bij een gewoon huis, en geen loods waar de arbeiders elke ochtend om 8 uur voor je deur staan. Een lekkere bank waar je op kan liggen met een dekentje en de kaarsjes aan en een bos gezellige bloemen van de markt. Of een keuken waar je de gerechten van Rudolph op 24kitchen na kan maken in plaats van een camping kookstelletje waar we nu al 6 maanden ons eten mee proberen te verwarmen met weinig succes.

Maar als ik dan in die oude RAV4 van Orga Nice naar m’n werk rij met het raampje open en de krakende radio I’ve got you under my skin draait maakt dat vaak een hele hoop goed. Als ik het me goed herinner zong m’n opa dat altijd tijdens het koken. Het moment dat het minder ging met mijn opa was het best moeilijk om zo ver van huis te zijn. Ik begrijp dat het leven in Nederland niet stil staat, maar soms is dat lastig. Niet alleen om de minder leuke dingen is het fijn om bij familie en vrienden te zijn, ook bij de leuke dingen.

Een paar maanden geleden appte Ezra’s zus Sarah of we tijd hadden om te skypen. Ik zat op mijn werk en Ezra was in de Slimbouw winkel. Op de vraag ‘wanneer?’ antwoordde ze vrij snel: NU?! Ezra en ik wisten gelijk wat er aan de hand was. Ik bedacht me geen moment, liet alles vallen en sprong in de auto. Onderweg hoorde ik (heel toevallig?) een reclame over een winkel voor babykleding in Paramaribo. Eenmaal door het drukke verkeer geworsteld zat Ezra al klaar met zijn laptop. De familie Windhorst zat aan de andere kant van de Skypelijn vol opwinding te wachten. Na een heeeeel kort small talkje stuurde Sarah ons een foto van een stuk of 10 POSITIEVE zwangerschapstesten. Ezra en ik gilden het uit van blijdschap, SARAH IS ZWANGER! EN WIJ WORDEN OOM EN TANTE! Wat een fantastisch nieuws!

Niet veel later kwam Ezra’s andere zus Eva met het geweldige nieuws dat Jeroen en zij officieel geregistreerde partners gingen worden (geregistreerd parnerschappen, of hoe zeg je dat?). Gelukkig bewaren ze de echte bruiloft voor wanneer wij weer terug zijn, maar toch was het even slikken dat we bij de ceremonie op 31 januari afwezig waren.

Toch is het niet alleen maar kommer en kwel, absoluut niet zelfs! Mijn werk bij Orga Nice is ontzettend leuk (mensen die mij kennen zullen hun open gevallen mond van schrik nu weer even moeten sluiten). Zoveel vrijheid als ik hier heb zal ik in Nederland de eerst komende 10 jaar nog niet krijgen in een baan, als ik überhaupt weer zo’n super baan zou kunnen vinden. Vanaf april begin ik waarschijnlijk met een nieuw project binnen Orga Nice. Mijn droomproject! Gewoon echt het vetste van het vetste op hospitality werkgebied. (Wordt vervolgd, hopelijk!!)

Ook Ezra gaat als een speer met zijn eigen bedrijf ‘Het Tweede Ambacht’ waarbij hij websites en brochures maakt. Hij begint al bijna een begrip te worden in Suriname en de opdrachten stromen binnen. Als ik me bedenk dat hij niets aan acquisitie of marketing heeft gedaan en nu al om komt in het werk word ik helemaal warm van binnen van trotsheid :-)

Verder begin ik inmiddels vaste klant te worden bij Jamilia’s wasservice. Omdat we zelf geen wasmachine hebben breng ik elke week een paar kilo was naar mijn nieuwe vrienden. De heren hebben mijn was inmiddels al van achteren gehaald als ze me aan zien komen rijden, en af en toe word ik gematst met het een of ander. Ook bij favo supermarkt Choi’s zijn het vooral de heren die me dag in dag uit met een vriendelijke lach begroeten en vragen hoe het met me gaat. Ik denk ook daadwerkelijk dat ze me herkennen, maar daar zal mijn grote ego natuurlijk ook gewoon flink naast kunnen zitten. De vrouwelijke Surinamers waren vooral in het begin een stuk minder vriendelijk, maar ook zij zijn inmiddels gewend aan het blanke meisje met de sproetjes en het rode haar. Zo’n korte ontmoeting met een bekende onbekende maakt vaak mijn dag! (Dit vindt Ezra heel raar)

Soms vraag ik me af waarom we weer terug zullen gaan naar Nederland, maar dan denk ik aan onze lieve families en vrienden. Aan Lobbes en aan een basilicumplantje op het aanrecht waar je dan heel nonchalant een blaadje afplukt om door de spaghetti saus te roeren. Een koelkast gevuld met verse koude melk (!!!!), wijn en andere ‘luxe’ producten. Een TV met bereik (hoe is het eigenlijk met de familie Sanders in Meerdijk?) en internet waarbij je niet een week moet wachten voor je een film gedownload hebt (Je zal begrijpen dat het extra klote is als de film ook nog eens ruk blijkt te zijn na al dat wachten)

Volgens Ezra is het goed om op het hoogtepunt te stoppen. Straks hebben we hier zoveel opgebouwd dat we het niet meer achter kunnen laten. Dat is iets wat we allebei niet willen, want hoe goed we het hier ook hebben uiteindelijk blijft Nederland ons thuis. Niet perse om Nederland, maar omdat iedereen waar we van houden in Nederland woont en omdat je in Nederland basilicumplantjes in de supermarkt kan kopen. Dat zou ik niet voor altijd achter kunnen laten alleen maar voor een veel te gave baan en carrière. Noem me een suffe muts, maar het is zoals het is.