Knuffelen met daklozen

Maanden, weken, dagen waren Ezra en ik aan het aftellen. Overal in huis en op het werk hingen (zelf gemaakte) kalenders waarop we de dagen konden afstrepen. Dinsdag 24 december was het dan eindelijk D-day. Mijn ouders zouden op kerstavond om 8 uur landen. Die dag hebben Ezra en ik eerst nog gewerkt. Om 6 uur besloten we richting Zanderij te rijden, wat normaal gesproken een uurtje rijden is. Na een uur in de file te hebben gestaan waren we om 8 uur eindelijk op Zanderij aangekomen (oh ja, we waren ook nog het bordje Zanderij voorbij gereden, maar dit soort dingen zijn inmiddels al niet meer verrassend genoeg om te vermelden in de blog.)
Mijn ouders waren inmiddels al geland, maar voor ze de automatische schuifdeuren uit zouden lopen moesten ze eerst nog door de douane en wachten op hun bagage. Het vliegtuig waarin ze aankwamen zat stampvol Surinamers die hun familie kwam opzoeken. Iedere passagier had minstens 2 stuks bagage mee, om maar niet te spreken over de Jumbo tassen vol handbagage.
Ik was natuurlijk door dolle heen en Ezra vond het heerlijk om me een beetje op te fokken door elke keer hard te zwaaien en “DAAR ZIJN ZE!” te roepen als de deuren naar de aankomsthal zich openden. Het liefst deed ik mee met de Surinaamse kindjes (tussen de 2 en 5 jaar oud) die rennend en gillend door de aankomsthal stormden van enthousiasme, maar ik hield me in en deed af en toe heel onopvallend een klein sprongetje of gilde hard en keek vervolgens fluitend naar boven alsof ik het niet was.
Rond 9 uur waren ze daar dan eindelijk. M’n moeder begon te krijsen zoals je de vrouwen op het nieuws ziet nadat er een bom op hun huis is gevallen, alleen krijste m’n moeder in dit geval van geluk. M’n vader zakte in elkaar van blijdschap. Op z’n knieën plaatste hij zichzelf voor mijn voeten neer die hij vervolgens kuste. Ik geloof dat ze blij waren ons te zien.

25 december was het in Suriname 1e kerstdag. De zenuwen gierden nog steeds door m’n lijf, waardoor ik deze ochtend alweer vroeg wakker was. De mensen die Ezra een beetje kennen begrijpen dat 8 uur te vroeg is voor hem (en 9 uur ook, en 10 uur ook) Ik besloot dus vast de lunch voor te bereiden. Als een echte Surinaamse huisvrouw stond ik om 8 uur ‘s ochtends uitjes te fruiten en knoflook te snijden. ’s Middags serveerden we de kousenband met trasi, rijst en gebakken banaan met een markoesa sapje. ’s Avonds was het kerstdiner bij Ricardo en Joan. Joan had erg haar best gedaan mijn bakra ouders van een heerlijk Surinaamse maaltijd te voorzien. Ik mocht nog een beetje meehelpen in de keuken, en was voor de verandering het ‘snijsletje’ in plaats van de ‘chefkok’. (Wanneer Ezra en ik koken doen we altijd alsof we in een professionele keuken staan en voor onze gasten koken. Ik ben dan vaak de chef en Ezra mijn snijsletje) We aten vooraf een Won Ton soep, het hoofdgerecht was Opor kip en ossenhaas in borgoe. Hier werd nog wat rijst, patat, sla en ander zinloos vul voer bij geserveerd. Wij gingen uiteraard voor de kip en ossenhaas. Het dessert was Joans eigen tiramisu en een warme, vers gebakken appelflap.

Tweede kerstdag had ik gereserveerd bij Baka Foto (wat ‘achter het fort’ betekent). Een chique ogend restaurant bij Fort Zeelandia aan de rivier. Ik had hoge verwachtingen van dit restaurant. De locatie is prachtig, de sfeer spreekt me aan en de wijn die we hier al eens habben gedronken was de beste van Suriname. Nu zegt dit vrij weinig, omdat alle wijn in Suriname naar azijn smaakt, maar deze wijn was prima binnen te houden. Hier zou je zelf wel 2 glazen van op kunnen zonder te kotsen, of meer.
We werden gelijk na het parkeren van de auto vriendelijk ontvangen door een van de zwervers op de parkeerplaats. In Suriname hoef je nergens parkeergeld te betalen. De regering staat het toe dat de daklozen zorgen dat er ‘efficiënt’ wordt geparkeerd en hier wat geld voor vragen. Het is dus niet verplicht, maar de meeste mensen geven wel een SRD’tje. Omdat het regende kwam de beste man met een paraplu naar ons toegerend. M’n vader had de afgelopen dagen al vaker ‘parkeerwachters’ en andere daklozen wat geld gegeven. Dit gaat dan typisch op z’n Dirk Jans: “Hoeveel wil je hebben?” De daklozen kijken bescheiden en middels een lach tonen ze hun enig overgebleven tand. Allen zeggen dat m’n vader ze mag geven wat hij kan missen. Als m’n vader doorvraagt en een bedrag wil horen melden ze heel voorzichtig dat 1 SRD goed is, maar al gauw merken ze dat m’n pa niet zo gevaarlijk en onaardig is als hij eruit ziet en zeggen ze nog snel dat 2 of 3 SRD ook wel mag. Keer op keer geeft m’n vader de mannen een briefje van 5 waar ze zielsgelukkig naar kijken. De man bij Baka Foto gaf m’n vader zelfs een knuffel. Hij vouwde z’n dunne armpjes (die al een aantal weken niet meer gewassen waren) om m’n vaders ronde buik en kreunde wat. M’n vader vond het heerlijk en geeft sindsdien aan elke zwerver 5 SRD. Wanneer de SRDs op zijn komen de euro’s uit z’n portemonnee, het lijkt wel of hij verslaafd is geraakt aan de daklozen knuffels, hij kan niet meer zonder!

Na dit tafereel liepen we naar binnen en werden we vriendelijk ontvangen door de eigenaars, een Hollands echtpaar gekleed in een nog nonchalantere outfit dan m’n oma’s doordeweekse kloffie. Nu hoef je gelukkig niet veel verstand te hebben van mode om een gastvrije gastheer of goede kok te zijn, dus probeerde ik m’n vooroordelen thuis te laten. Het voorgerecht was nog maar net geserveerd of de beste man kwam al bij ons aan tafel staan. Nu begrijp ik het principe van ‘de gastheer’ in een chique restaurant en vind ik dit juist zo prettig omdat ik niet m’n best hoef te doen een gesprek op gang te houden. De taak van een gastheer is namelijk de gasten te ontvangen, een KORT praatje te maken en zorgen dat ze zich thuis voelen. De gastheer doet of hij jou de leukste gast van het restaurant vindt. Nu kwamen we er al gauw achter dat deze gastheer problemen had het gesprek op gang te houden. Eerst hadden we nog wat plaatsvervangende schaamte en probeerden wij wat vragen te stellen, maar 10 minuten en 3 ongemakkelijke stiltes later begon het toch wel te storen dat de beste man ons niet gewoon rustig liet eten en zelf een wijntje aan de bar ging drinken (of iets sterkers) Het eten was lekker, maar zeker niet bijzonder. Baka Foto is het perfecte voorbeeld van ondernemen in Suriname. Deze man zou in Nederland de eigenaar van de plaatselijke snackbar zijn, maar in Suriname is hij de shit met z’n chique restaurant. Misschien moeten we toch overwegen om hier voor altijd te blijven, want met Ezra als snijsletje kunnen wij hier met twee vingers in de neus een 3 sterren restaurant beginnen.

Zaterdag hebben we mijn ouders meegenomen naar Tante Es (Jörgen Raymann) in Torarica. Om 8 uur zou de voorstelling beginnen, maar om 8 uur moest het grootste deel van het publiek nog binnen komen. Het voorprogramma was vast gestart terwijl het Surinaamse publiek lachend en pratend hun stoelen zochten. Ik bedacht me dat dit in Nederland niet denkbaar zou zijn. Praten tijdens een voorprogramma? Er zijn minder ergere dingen waar je voor afgeslacht wordt in Nederland….
De show was wel een beetje grappig, helaas werd er veel Sranan gesproken en ging een groot deel van de grappen over hoe kut Nederland is en Nederlanders eigenlijk zijn. Tussendoor trad een zeer bekende zanger op (Desmont Muntslag) De hele zaal zong uit volle borst mee met de Surinaamse Gordon.

Na de kerst kom 27 december, en vanaf 27 december mag je in Suriname vuurwerk afsteken. Langs de weg staan grote winkels waar je mega pakketten (110.000 klappers) vuurwerk kan afnemen. De hele dag door hoor je vuurwerk knallen en wanneer het donker wordt zie je de meest prachtige explosies in de lucht. Vanmiddag gaan we naar de pagara van Orga Nice. Tijdens zo’n pagara worden meters ‘rotjes’ afgeschoten voor de deuren van de winkels en kantoren om slechte geesten te verdrijven.

Mijn ouders zijn er inmiddels alweer bijna een week en het is bijzonder om te zien hoe snel ze al een bepaald ritme hebben ontwikkeld voor zichzelf. Na het ontbijt rijden ze standaard naar Tangelo (café van Torarica), waar ze buiten onder de parasols zitten met een espresso en wat lekkers. Ik zeg ‘onder de parasols’ helaas niet vanwege de hitte, maar omdat het sinds het moment dat m’n ouders het vliegtuig zijn uitgestapt alleen nog maar geregend heeft. Straten zijn overstroomd, geparkeerde auto’s worden door rijdende auto’s mee gewiegd richting het centrum en eigenaren van huizen in het noorden (wat een lager liggend gebied is) staan tot hun middel in het water. Voor de Surinamers niks nieuws, het is namelijk de kleine regentijd in december en januari. Voor m’n ouders wel een beetje jammer. We hebben een 3 daagse tour geboekt. Donderdag gaan we richting Isadou waar het hopelijk geen regentijd is…