Mi gudu

Zaterdagochtend, 14 september, was het dan zo ver. De wekker ging om 6 uur. Normaal gesproken zou ik nog minstens 5 keer snoozen, maar vandaag niet. Het was de dag waar we zo lang naartoe hadden geleefd!

Aangekomen op Schiphol moest Ezra eerst nog naar de Seal&Go om z'n backpack in te laten sealen, omdat er een scheur in de backpackhoes zat.
Meneer D. Ikkelul van het Seal&Go bedrijf zei dat hij geen beschadigde bagage wilde insealen, "...zo zijn de regels meneer. Daarbij sealen 'wij' om drugssmokkel tegen te gaan."
Lichtelijk gespannen voor de tijd die komen gaat stond ik het gesprek te observeren.
"Dan willen we het graag insealen tegen drugssmokkel meneer!" Uiteraard ging D. hier niet mee akkoord. Het enige dat hij voor Ezra kon doen was hem een nieuwe backpackhoes van 30 euro aansmeren. Ondertussen kijk ik naar Ezra, wijs met m'n rechter wijsvinger op m'n horloge en knik vervolgens met m'n hoofd naar de lange rij bij de bagage afgifte. "Doe niet zo moeilijk en seal dat ding gewoon in!"
Uiteindelijk won D. de discussie en liepen wij €38,98 lichter richting de bagage afgifte. Dit is inmiddels geautomatiseerd. De computer gaf aan dat mijn koffer 26,6 kilo zou zijn, terwijl je maar 23 mee mag. Meer dan 3 kilo te zwaar. Verder zei de computer dat we naar een service desk moesten om nu de bagage te kunnen afgeven. Geschrokken en nog steeds geïrriteerd door D. liepen we naar de service desk. "Meneer!! Mevrouw!! Is dit jullie handbagage?" hoorden we in de verte. Tuurlijk! Typisch Brez! Vergeten gewoon onze handbagage...
Onderweg kwamen we een KLM stewardess tegen met meer dan 3,6 kilo overgewicht. De dikke tor vertelde ons alles behalve vriendelijk dat overgewicht 100 euro kost, ongeacht het aantal kilo's overgewicht.
Door m'n tranen heen probeerde ik 3,6 kilo uit m'n koffer te halen. Als eerste gingen m'n Rituals scrub en body butter er uit. Ook de fotolijstjes hebben het helaas niet gehaald :-(
Ik zou niet weten wat ik op dat moment zonder de liefde van m'n leven zou moeten. Ezra bleef kalm, troostte me en gaf me een dikke knuffel. Ik weet niet hoe, maar hij weet altijd precies het juiste op het juiste moment te zeggen en te doen. Niemand in de wereld kan mij zo goed opvrolijken als mijn luv of my laif!

We probeerden het uit te stellen, maar om 9 uur was het dan echt zo ver. We moesten afscheid nemen. Tranen met tuiten! We gaan jullie missen!!

Eenmaal door de douane was ik weer wat gekalmeerd. Blijkbaar beviel Ezra dat niet zo, dus maakte hij me nog weer even overstuur: "schat, ik heb nog een verrassing voor je." Hij stond stil, ritste z'n handbagage open en haalde daar een fotolijstje uit. De foto met mama! "Ik kon het niet aanzien hoe verdrietig je was om de foto's achter te laten. Deze leek me het meest belangrijk om voor je mee te nemen. Paste nog net!"

Met rode ogen liepen we door naar de security check. Ik blijf het toch gek vinden om voor de security poortjes op het vliegveld, in het bijzijn van veel mensen, m'n riem af te doen. Ik ben altijd zo bang dat ik uit automatisme m'n hele broek naar beneden trek..... Gelukkig kon ik me inhouden en verliep de rest ook soepeltjes.

In het vliegtuig ontmoetten we een onwijs vriendelijke stewardess. Het was liefde op het eerste gezicht (vooral met Ezra, maar dat begrijp ik als geen ander) We besloten haar wat beter te leren kennen, maar dan door zelf te bedenken wie ze zou zijn en hoe haar leven er uit zou zien. Volgens Ezra heeft ze twee kinderen, Merel en Lucas. Haar man heeft een eigen accountantskantoor en zij werkt gewoon een beetje voor de leuk.
Ezra bestelde bij de eerste ronde om 12 uur gelijk een baco, de moeder van Merel en Lucas wist meteen wat voor vlees ze in de kuip had. Blijkbaar was ze wel dol op dit soort vlees, want ze bleef maar bij ons kletsen en gaf ons extra veel drank (baco, petroleum, cognac, wijn en bier)
Eenmaal ontnuchtert landden we midden in de jungle!

Uiteraard duurde het bij de paspoortcontrole een eeuwigheid. Eenmaal buiten kregen we de brede grijns niet meer van ons gezicht. Wat een heerlijk weertje! We gaan overwinteren! Heerlijk!!
Ezra's baas zou ons ophalen van het vliegveld. Door een kleine miscommunicatie hebben we iets langer moeten wachten dan gepland, maar ach, de zon scheen en iedereen op het vliegveld was zo vriendelijk dat we dat uurtje extra wachten voor lief namen.

Na een uurtje stapten we bij Ricardo in de auto. Een grappige vrolijke man met veel praatjes. Hij vertelde ons van alles over z'n bedrijf en z'n plannen hiermee.
Omdat hij dacht dat we zondag pas zouden komen was ons huisje nog niet klaar. We zouden vandaag dus bij Ricardo en zijn vrouw Joan slapen. Voor autisten als wij was dit even omschakelen. Hij reed ons naar The Mall waar we avondeten gingen halen. Het feit dat onze koffers achterin de pickup lagen was geen probleem. "Die grote koffer is toch te zwaar, die nemen ze niet mee", zei Ricardo. Hij gaf een bedelaar wat geld en gaf haar de opdracht goed op te letten! (Haha)

Eenmaal thuis ontmoetten we Ricardo's vrouw Joan en zijn twee dochters. Onwijs gastvrije mensen! Aangezien zij al gegeten hadden zaten Ez en ik wat ongemakkelijk aan de grote keukentafel. De rest van de familie zat om ons heen, te kijken hoe wij ons eten naar binnen werkten. Na het eten gingen we kijken naar onze toekomstige woning. We liepen door een hek een loods van golfplaten gemaakt tegemoet. Je begrijpt dat ik me kapot schrok. We liepen de golfplaten loods in door een golfplaten deur zonder klink of slot. In de loods stond een trap. Bovenaan deze trap stond een klein schattig huisje. Een van Ricardo's eerste projecten vertelde hij ons. Het was in eerste instantie bedoeld als kantoor, maar ze hebben er uiteindelijk een appartementje van gemaakt. Ik moet zeggen, het viel me alles mee! Het zag er keurig uit. Bij binnenkomst sta je in een soort van woonkamer. Daarachter zit een kleine badkamer (die nog niet helemaal afgewerkt is) en daarachter is de slaapkamer. Helaas heeft het huis geen airco, maar als we het te warm krijgen regelt Ricardo dat. Wat veel vervelender is, is dat we geen keuken hebben... "Maar hier wordt nog aan gewerkt"

Eenmaal terug thuis moesten we ons opfrissen en omkleden, want het hindoestaanse buurmeisje ging vandaag trouwen. Ezra en ik waren inmiddels al 20 uur wakker, hadden een lange reis en een emotioneel afscheid achter de rug en zaten hier dus echt niet op te wachten. Zoals altijd pepte Ezra mij weer op en gingen we vol goede moed naar de Hindoestaanse bruiloft. Ik had het niet willen missen!! Het was een hele belevenis.
Bij binnenkomst ontmoetten we eerst de moeder van de bruid, die mij drie kussen gaf! De vader van de bruid nam ons mee naar een grote lange tafel waar mensen zaten te eten. Hier moesten wij ook plaatsnemen. We kregen een bordje en een beker. En voor we het wisten werden alle emmers en teiltjes vol met eten op onze borden verdeeld. (Rijst en allemaal vegetarische curry's) Wij waren de enige blonde, lange mensen. En wij waren ook de enige die een lepel kregen. Wat een belevenis! We hadden natuurlijk net gegeten. Daarnaast was het eten onwijs pittig. Na 5 happen met tegenzin naar binnen te hebben gewerkt was de tafel inmiddels alweer leeg en werden de lege bordjes opgehaald. Ik vroeg voorzichtig aan Ricardo of we het konden maken om het niet op te eten, we hadden tenslotte net gegeten! Hij begon te lachen, zei tegen de borden afhaler dat ie ons bord moest meenemen "deze mensen hebben net bij mij thuis gegeten", en we liepen van tafel.

Na het eten gingen we op een van de plastic stoelen zitten. De ruimte was versierd door een extern bedrijf dat hierin is gespecialiseerd. Na lang wachten kwam de jonge bruid (18 jaar) eindelijk! Met haar hoofd naar beneden en hier en daar een traan liep ze naar het midden van de zaal waar allemaal rituelen werden uitgevoerd. Het was best verdrietig om te zien. Het meisje was uitgehuwelijkt en alles behalve gelukkig. Ezra en ik zaten knikkebollend het spektakel te aanschouwen. Ricardo lachte alleen maar en vond het allemaal overdreven en nergens op slaan, helemaal toen de pandiet (hindoestaanse pater) verhaaltjes aan het voorlezen was en daar geld voor kreeg.
Gelukkig begon Ricardo om half 12 (half 5 's ochtends Nederlandse tijd) ook moe te worden en gingen we naar huis. Ik heb nog nooit zo lekker geslapen!

De volgende ochtend werden we uitgerust wakker. Kregen een heerlijk ontbijten van Joan en gingen daarna met Ricardo naar 'onze villa' waar we hebben schoongemaakt (met bruin water, want we hebben nog geen leidingen, dus alleen regenwater uit een regenton) Ezra en ik vinden het vooral prachtig. Het avontuur dat we zochten.