One down...

Toen we nog maar net in Suriname waren had ik een sollicitatiegesprek gehad dat me veel vertrouwen gaf. Echter zou de eigenaresse van dit bedrijf eerst nog op vakantie gaan, dit zorgde dus voor enige vertraging. Ondertussen was de baan voor mijn gevoel nog niet 100% zeker, omdat ik nog geen contract had en de functie nog niet tot in detail besproken was. Daarnaast was het nog onduidelijk om hoeveel uren het zou gaan en wat ik zou verdienen. Hoewel ik Ezra hielp met de klusjes voor Slimbouw en ik eindelijk kon beginnen met Vijftig Tinten Grijs (wat een vaag boek trouwens….) voelde ik me nogal nutteloos.
Ik was dan ook dolgelukkig dat ik na twee weken eindelijk een contract ontving en ik dat vandaag heb mogen ondertekenen. Het bedrijf heet Orga Nice, een evenementenbureau. Naast het organiseren van evenementen zijn zij kort geleden gestart met het opzetten van een educatieprogramma voor managers en medewerkers in de evenementenbranche. Omdat tot dusver nog niemand tijd had om dit deel op zich te nemen mag ik dat gaan doen. Het klinkt onwijs gaaf en uitdagend en ik heb er erg veel zin in! De komende dagen zal ik worden ingewerkt en er is zelfs al een planning gemaakt hoe dat zal gebeuren. Zondag mag ik meelopen met een evenement, om te kijken hoe dat er hier aan toe gaat. Na 4 weken thuis te hebben gezeten kan ik niet wachten tot het zo ver is!

Vandaag zitten we hier precies 1 maand. Die maand is echt voorbij gevlogen, hoewel het moment dat we op dat vliegveld stonden te wachten op Ricardo wel al een eeuwigheid geleden voelt. We zijn inmiddels al redelijk ingeburgerd. Links rijden gaat als vanzelf. Ik betrapte mezelf er vandaag zelfs op dat ik met de radio meezing en met m’n, voor Surinaamse begrippen, kleine bilpartij probeer mee te schudden op het ritme van de muziek. En dat terwijl ik de eerste dagen met klotsende oksels en een hoofd als een tomaat achter het stuur zat. Ja, ik ben meerdere keren per ongeluk rechts gaan rijden. En het kwam ook regelmatig voor dat ik de ruitenwissers aan deed terwijl ik m’n richting wilde aangeven, maar dat is nu gelukkig verleden tijd.

Ik weet nog dat ik de eerste week behoorlijk moeite had met het regenwater dat uit onze kraan komt. Ik wilde het liefste zelfs nog de afwas doen met water uit flessen, maar dat zou nogal een kostbaar grapje worden. Ik moest me er dus maar overheen zetten en het eerste met regenwater afgewassen kopje was al gauw een feit. Inmiddels poets ik zelfs m’n tanden met dit water, zonder er bij na te denken.

Ook het internet, of beter gezegd het niet hebben van internet, begint te wennen. Als het goed is hebben we over 3 weken eindelijk internet thuis, zodat we niet meer dagelijks bij de Coffee Corner een niet te zuipen kop slootwater hoeven te bestellen om contact te zoeken met familie en vrienden in Nederland.

De dagelijkse boodschappen halen we vaak bij Choi’s, waar veel Nederlandse producten in de schappen liggen. De andere supermarkten zijn voornamelijk Chinese supermarkten die ik qua versheid niet helemaal vertrouw. De winkels zijn vies, ze stinken en de vis ligt hier buiten de koelkast in kartonnen dozen naast de kassa.
Soms kan je hier het gevoel hebben in China te zijn in plaats van Suriname. De ondernemende Chinees kom je door heel Paramaribo tegen met supermarkten, winkels en restaurants. Uiteraard spreken deze mensen geen Nederlands, en aangezien wij geen Surinaams of Chinees spreken zorgt dat nog al eens voor wat miscommunicatie.

De afgelopen maand hebben we kunnen wennen aan het land en de cultuur. Het land waar de roti verkopers je vragen of ze peper op je roti moeten ‘zetten’. Het land van vriendelijke mensen die je op straat aanspreken, je welkom heten in Suriname en je tips geven over bezienswaardigheden of andere leuke tripjes. Het land waar we na de 10e vieze wijn kokhalzend hebben kunnen concluderen dat je hier beter een liter Parbo bier kan drinken voor een euro. Het land waar je links moet rijden en je zelfs achter het stuur hoort mee te dansen met de muziek. Het land waar iedereen elkaar begroet. En het land waar Ezra en ik de komende tijd nog even zullen vertoeven.