De sleutel

Het is niet m'n bedoeling om jullie te overladen met blogs, maar het volgende verhaal is zeker blogwaardig.

Ik weet het nog goed. Vorige week donderdag aten we bij de ouders van Ezra in Woubrugge. Tijdens het eten vertelde Gerco over Ezra's haat-liefde verhouding met sleutels. Zo gooide hij zijn vaders autoruit er mee in, en laat hij de sleutels zo nu en dan wel eens ergens liggen. In een auto, en dan vervolgens de auto op slot doen. Aan de binnenkant van de voordeur van het huis, zodat hij zichzelf weer eens heeft buitengesloten en ook gisteren kwam de kwade sleutel geest weer roet in het eten gooien.

Rond een uurtje of 6 's avonds reden we, na een drukke dag, samen met Ricardo weer terug naar huis. Eenmaal bij hem thuis keek Ezra me aan zoals een mank hertje in de koplampen van een naderende pick up kijkt. "Foute boel", dacht ik. "Schat, heb jij toevallig de sleutels van het huis?" We wisten allebei dat Ezra de afgelopen dagen de beheerder van de sleutels was. (Nee, dat was inderdaad geen handige rolverdeling...) Met klotsende oksels gooide ik m'n tas overhoop. Na 3 keer m'n stoffen Abercrombie&Fitch shopper binnenstebuiten te hebben gekeerd zag ik m'n leven aan me voorbij flitsen... We doken de auto in, maar ook hier was geen sleutel te bekennen. "Misschien zit ie nog in de deur" zei Ezra voorzichtig. Ik bedacht me geen moment en rende naar ons huisje, een straat verderop. Onderweg nam ik in gedachten afscheid van 'al' m'n bezittingen die in het huis lagen en zag ik een Surinaamse familie gelukkig zijn met mijn rokken en bikini. De deur was op slot en er zat geen sleutel (meer) in. #%*^$£¥ Ik deed m'n best niet boos te worden op m'n lieve, maar wel wat onhandige krullenbol. Hoe krijgt ie het toch voor elkaar?!
Er zat niets anders op dan het aan Ricardo opbiechten. De beste man bleef rustig, lachte zelfs en bracht ons naar de Coffee Corner waar we die dag hadden gewerkt. Onze laatste hoop...

Ricardo vroeg aan Ezra of hij echt wel al z'n zakken had gecontroleerd. "In je onderbroek misschien?" Ezra antwoordde dat hij onlangs nog wel iets groots in z'n onderbroek had gevoeld, maar het was geen sleutel...

Ricardo zette de radio, waarop Surinaamse billenschud muziek te horen was, op het maximale volume en danste in z'n stoel vrolijk mee.
Ik sprak m'n bewondering voor hem uit. Hoe kan je zo rustig blijven? "Stress heeft geen zin, daar krijg je de sleutel niet mee terug", was Ricardo's antwoord.

Na zo'n twintig minuten stapten we met lood in onze slippers de Coffee Corner binnen. "Heeft u hier misschien sleutels gevonden?" De behulpzame medewerker liep naar de kassa, pakte daar een sleutelbos en vroeg of dit de sleutels waren die we bedoelden. Een vreugde dansje en wat tranen van geluk later liepen we naar buiten waar Ricardo op ons stond te wachten. We hadden de sleutel teruggevonden! Mijn denkbeeldige Surinaamse familie zit nu zonder mijn rokken en bikini een traantje weg te pinken. Volgende keer beter...